Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κριτική του βιβλίου "Η καλύβα του μπαρμπα Θωμά" από την Lola Cathrine



Σας έχω ξαναπεί για το μαυρογατισμό που με κατατρέχει από καιρούς εις καιρόν. Στο σχολείο όταν πηγαίναμε εκδρομές στο πάρκο της Νέας Εγνατίας, ανάμεσα στις χρησιμοποιημένες σύριγγες -που όλα τα πιτσιρίκια ξέραμε ότι ΔΕΝ πρέπει να ακουμπήσουμε και παρόλα αυτά παρατηρούσαμε ξαπλωμένοι κάτω- και τα πισινά μας που γίνονταν σουρωτήρι από τις πευκοβελόνες, τα κοριτσάκια στήναμε πηγαδάκια, στρώνοντας τα πανωφόρια μας στην πρασινάδα. 


Εκεί λοιπόν συνειδητοποίησα πρώτη φορά, ότι η γκαντεμιά ΔΕΝ σέβεται το τρυφερό της ηλικίας κανενός και ξέρω μέχρι και σήμερα ότι αν υπάρχει έστω κι ένα σκυλοκούρ@δο σε ακτίνα 3 τ.χλμ. , ΕΓΩ θα το πατήσω, όπως τότε που ΕΓΩ καθόμουν πάνω του (ή το μπουφάν μου) κι όταν επιστρέφαμε από τις εκδρομές, περπατούσα ή μπροστά- μπροστά, ή πίσω- πίσω, αφού κανείς δεν άντεχε τη μυρωδιά μου (είναι απίστευτο το ότι μπορεί ένα περίττωμα βδομάδας να είναι παντελώς άοσμο κι αν το πατήσεις να ανοίξεις τους ασκούς του Μποχαιόλου). Η δασκάλα με έστελνε σπίτι χωρίς συνοπτικές διαδικασίες – παρουσίες κλπ.


Αυτός ο μαυρογατισμός με συνόδεψε και στα φοιτητικά μου χρόνια, όπου όλοι οι τελευταίοι της γενιάς του 80, χτυπούσαμε κάρτα στις καφετέριες πίνοντας φραπέ-γλυκό-με-γάλα και παίζοντας πόρτες και πλακωτό (κανείς μας δεν ήξερε φεύγα) για τουλάχιστον τέσσερις ώρες. Από τότε έχω συνδυάσει τις καρέκλες σκηνοθέτη (και αργότερα τις ξαπλώστρες στις παραλίες που διπλώνουν και παγιδεύεσαι του θανατά- αλλά αυτό σε άλλη ανάρτηση με το ΣΑΤΑΝΑ αυτοπροσώπως. 


Σε μια τέτοια καφετέρια στην παραλία του Βόλου, βρισκόμαστε ένα πρωί (στις 12) με τρομερό χανγκόβερ από το χθεσινό κ@λοχτύπημα σε γνωστό κλαμπ, καμιά 15αριά νοματοί – ολοι μελλοντικοί αρχιτέκτονες, τοπογράφοι, προγραμματιστές και μερικοί μηχανικοί αυτοκινήτων (άσχετοι αλλά είχαν την πιο πολύ πλάκα )- τρομάρα μας, έχοντας βάλει σε σειρά 4-5 τραπέζια πίνοντας φραπέ και παίζοντας- όπως πάντα- τάβλι, μέχρι να νυχτώσει.

Είναι Κυριακή, σχεδόν καλοκαίρι, και σε όλη την παραλία δε πέφτει καρφίτσα, κι εγώ με το θράσος το immunity feeling των 20 φλερτάρω με το ρεζιλίκι πηγαίνοντας μπρος-πίσω και ζορίζοντας το ετοιμόρροπο πόδι της καρέκλας σκηνοθέτη στην οποία κάθομαι.


Και φυσικά, επειδή όπως είπα η γκαντεμιά δε γνωρίζει εθνικότητα, σύνορα και ηλικίες και δε σέβεται ούτε το κατάμεστο της παραλίας και το αρσενικό που καψουρεύομαι, το πίσω αριστερό πόδι της σατανικής μου καρέκλας υποχωρεί και βρίσκομαι να πέφτω προς τα πίσω και κάνοντας το αυτονόητο( προσπαθώντας να γλιτώσω το ρεζιλίκι -και την ξεφτίλα στο αρσενικό που δε μου ριξε ούτε ματιά τελικά) άρπαξα το τραπέζι. 


Το οποίο τραπέζι σημειωτέον, ήταν η αθλιότερη εφεύρεση μετά τα φλουό προφυλακτικά (ππου θες να συνουσιαστείς και καταλήγεις να κατουριέσαι από τα γέλια βλέποντας την πυγολαμπίδα- τρελό ξενέρωμa) μιας και ήταν και στρογγυλό και τρίποδο. Οπότε σε δευτερόλεπτα, εγώ βρίσκομαι ανάσκελα (ευτυχώς δε φορούσα φουστάνι- τα χα κόψει από τα 16 τότε, με το λάστιχο) με το τραπέζι αγκαλιά, την καφετέρια γεμάτη ζάρια και πούλια, έχοντας από πάνω μου έναν τεράστιο και τρομακτικό τύπο που μου ζητάει να του πληρώσω το φραπέ γιατί πήγε να πιει και βρήκε μέσα έναν αναπτήρα. 


Η φάση όμως δεν τέλειωσε εκεί, αφού πέφτοντας ισοπέδωσα και τον Φράνκι, ένα Νιγηριανό που πουλούσε CD και τον ξέραμε όλοι (που έλεγε ότι ήταν από τη Τζαμάικα, αλλά σε μας που τον γνωρίζαμε καλά μας είπε ότι ήταν παραμύθι) , ο οποίος είχε χωθεί μαζί με τη σακουλάρα με τα cd κάτω από την καρέκλα μου, γιατί εκείνη την ώρα περνούσε η αστυνομία και ήθελε να κρυφτεί.


Όχι για να μη νομίζουν μερικοί, ότι ξέρουν από ρεζιλίκια 

Τις επόμενες μέρες προσπαθώντας να πνίξω τον πόνο μου για το χαμένο φλερτ που δεν καρποφόρησε ποτέ -με το αρσενικό που γελούσε 3 μέρες με τη σαβούρα μου- πίνοντας gordons space και καπνίζοντας Chesterfield Μπλε (που τα άρχισα διαβάζοντας το «Ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα), μια φίλη με περισσή σοφία (σοφία που αποκτάς εύκολα όταν είσαι 40 χρονών και κοσμογυρισμένη,  κοντά στο 1.80, περπατάς και τρίζουν τα οδοστρώματα) μου πρότεινε  να διαβάσω την καλύβα του Μπάρμπα Θωμά «για να ξεστραβωθείς και να σταματήσεις να διαβάζεις κοσμοπόλιταν επιτέλους και να ασχολείσαι με ανοησίες» (ποτέ μα ποτέ δεν ΕΒΡΙΖΕ) και εγώ όταν το είδα ξίνισα τα μούτρα μου, λέγοντάς της «τι μου το έδωσες το κόμικ» (νομίζοντας ότι είναι βιβλίο για παιδιά δημοτικού) και εισέπραξα σαν ένας άλλος καρπαζοεισπράκτορας Βέγγος, ακόμη μια σφαλιάρα (μόνο που αυτή συνοδευόταν από μανικιούρ και δαχτυλίδια οπότε κουδούνισε περισσότερο.




Μην πέσετε στην παγίδα να πιστέψετε ότι πρόκειται πραγματικά για παιδικό βιβλίο- με την έννοια που τα χαρακτηρίζουμε συνήθως. Κυκλοφόρησε τον περασμένο αιώνα και μέχρι σήμερα παραμένει το «ευαγγέλιο» για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των ανθρώπων. Στην εποχή του υπήρξε το δεύτερο δημοφιλέστερο βιβλίο μετά τη Βίβλο και λένε ότι έπαιξε σημαντικό ρόλο στη διαμάχη που οδήγησε στον Αμερικανικό Εμφύλιο. Αν απογοητευμένοι όπως είμαστε από την καθημερινότητά μας δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι ένα βιβλίο μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, η καλύβα του Μπάρμπα Θωμά το κατάφερε.


Κυκλοφορεί ακόμα, να το ψάξετε!


Καλημέρα!!!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΨΗΦΙΣΑΤΕ : ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ κας ΜΑΝΤΑ

Καταρχήν ένα μεγάλο μπράβο στα 277 άτομα που τίμησαν την έρευνά μας και απάντησαν με ειλικρίνεια τη γνώμη τους για καθένα από τα βιβλία της κας Μαντά. Οι έρευνες αυτές θα μπορούν στο μέλλον ν' αποτελούν σημείο αναφοράς για κάποιον που ζητάει γνώμη σχετικά με κάποιο από τα βιβλία της !Τα αποτελέσματα κάθε έρευνας θα τα βρίσκεται στην κατηγορία "ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΟΙΝΟΥ". Τα αποτελέσματα που βλέπετε στις εικόνες περιέχουν και τα άτομα που δεν έχουν διαβάσει το βιβλίο. Για το λόγο αυτό ακριβώς κάτω από κάθε εικόνα αναγράφω το σύνολο των ατόμων που έχουν διαβάσει το βιβλίο και άρα επι αυτού του συνόλου είναι και τα νούμερα που εκφέρουν άποψη για καθένα από τα βιβλία! Διευκρίνηση : το νέο βιβλίο της κας Μαντά "Μια συγνώμη για το τέλος" κυκλοφόρησε πριν λίγες μέρες οπότε παρουσιάζουμε απλά μια μικρή τάση για το βιβλίο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποτελέσει κριτήριο για την αγορά του, στηριζόμενοι σε ένα τόσο μικρό δείγμα! Συμφωνα με τα αποτελέσμ

Το 1ο επίσημο teaser από την ταινία "Σκοτεινή Αγάπη" που βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο της Colleen Hoover!

Βγήκε στον αέρα το το 1ο επίσημο teaser από την ταινία "Σκοτεινή Αγάπη" που βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο της Colleen Hoover! Παρακουλουθήστε το :  https://www.youtube.com/watch?v=XtYFba2s2rE " Η Τέιτ και ο Μάιλς δεν θεωρούν τους εαυτούς τους καν φίλους. Το μόνο πράγμα που έχουν κοινό είναι μια αναμφίβολη αμοιβαία έλξη. Συνειδητοποιούν ότι μπορούν να έχουν την τέλεια, χωρίς δεσμεύσεις συμφωνία. Αυτός δε θέλει έρωτες, αυτή δεν έχει τον χρόνο: το μόνο που απομένει είναι το σεξ. Αυτό μπορεί να λειτουργήσει ρολόι, αρκεί η Τέιτ να ακολουθήσει τους δύο κανόνες που θέτει ο Μάιλς: ΜΗ ΡΩΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΜΗΝ ΕΛΠΙΖΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ Νομίζουν ότι μπορούν να το διαχειριστούν, αλλά τα πάντα αλλάζουν όταν τα αληθινά αισθήματα μπλέκονται στην εξίσωση. Οι καρδιές διαπερνιούνται.                 Οι υποσχέσεις σπάνε.                     Οι κανόνες παραβιάζονται.                              Η αγάπη γίνεται σκοτεινή. " ΠΗΓΗ :  http:

7 αποφθέγματα του Ναγκίμπ Μαχφούζ που αξίζει να διαβάσετε...

Ο Ναγκίμπ Μαχφούζ γεννήθηκε στις 11 Δεκεμβρίου 1911 στο Κάιρο. Άρχισε να γράφει στα δεκαεφτά του, και το πρώτο μυθιστόρημα, που διαδραματίζεται στην αρχαία Αίγυπτο, εκδόθηκε το 1939. Έγραψε γύρω στα τριάντα μυθιστορήματα και περισσότερα από εκατό διηγήματα, πολλά από τα οποία έγιναν επιτυχημένες ταινίες. Το 1988 η Σουηδική Ακαδημία Γραμμάτων τίμησε τον Μαχφούζ με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του. Πέθανε στις 30 Αυγούστου 2006. [ Πηγή : Εκδόσεις Ψυχογιός ] "Μπορείτε να πείτε αν ένας άνθρωπος είναι έξυπνος από τις απαντήσεις του. Μπορείτε να πείτε αν ένας άνθρωπος είναι σοφός από τις ερωτήσεις του". "Σπίτι δεν είναι εκεί που γεννιέσαι. Σπίτι είναι εκεί που όλες οι προσπάθειες σου να ξεφύγεις, σταματούν". "Ο φόβος δεν εμποδίζει τον θάνατο. Εμποδίζει τη ζωή". "Η αγάπη είναι σαν την υγεία. Την παραμελούμε όταν υπάρχει και τη λατρεύουμε όταν τη χάνουμε."