ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΗ Συνέντευξη με τη Γιώτα Παπαδημακοπούλου!

Η σημερινή συνέντευξη είναι άκρως διαφορετική. Είναι μια συνέντευξη που θα σας παρασύρει στο διάβα της, καθώς η κα Γιώτα Παπαδημακοπούλου εκτός από φοβερή συγγραφική πένα, είναι και ένας ιδιαίτερα χειμαρώδης και ευθύς άνθρωπος. Μας μίλησε για τα πάντα : για τα βιβλία της, για την κριτική βιβλίων, για την αγάπη, για τι ανασφάλειές της, για τις φοβίες και τα όνειρά της. Το μόνο που μπορώ να πώ είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ που μας μίλησε με τόση ειλικρίνεια και αμεσότητα ... απολάυστε την!

Η Γιώτα Παπαδημακοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1984 όπου και ζει μέχρι σήμερα μαζί με το σύζυγό της. Είναι η δημιουργός και διαχειρίστρια του site "Το μεγαλείο των τεχνών", το οποίο, στην αρχική του μορφή, ψηφίστηκε ως το καλύτερο blog για το 2012. Αρθρογραφεί σε ποικίλα ηλεκτρονικά έντυπα, ανάμεσα στα οποία και το culturenow.gr, στο οποίο υπογράφει με την ιδιότητα της βιβλιοκριτικού. Παράλληλα, συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους στην Ελλάδα αλλά και με πρακτορεία του εξωτερικού στο τμήμα αξιολόγησης βιβλίων προς έκδοση, ενώ απασχολείται και ως ραδιοφωνική παραγωγός.
Ζει και αναπνέει για τη Λογοτεχνία... και για το γιο της.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πότε κάνατε την πρώτη σας συγγραφική απόπειρα και πώς αισθανθήκατε με το αποτέλεσμα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Την πρώτη μου συγγραφική απόπειρα την έκανα το 2009, αμέσως μετά την γέννηση του γιου μου. Ο Βασίλης μου ήταν ένα πολύ καλό και ήσυχο μωρό, που κοιμόταν όλη την ώρα, οπότε είχα πάρα πολύ ελεύθερο χρόνο και πολλή ενέργεια που έπρεπε κάπου να την διοχετεύσω. Κάπως έτσι, ξεκίνησε η συγγραφή του “Ξεπεσμένοι Άγγελοι”, χωρίς ωστόσο να έχω πρόθεση να προσπαθήσω να το εκδώσω. Ήταν περισσότερο μια εσωτερική ανάγκη να αφηγηθώ μια ιστορία που από καιρό γυρνούσε στο μυαλό μου, η οποία εξελίχτηκε σε κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που αρχικά είχα στο μυαλό μου. Όσον αφορά το αποτέλεσμα, έμεινα αρκετά ικανοποιημένη, παρά που συγγραφικά θεωρώ πως το βιβλίο μου αυτό έχει κάποιες αδυναμίες σε σχέση με τα επόμενα. Άλλωστε, όπως προανέφερα, δεν σκεφτόμουν -τότε- πως θα το δω ποτέ τυπωμένο, οπότε ήταν περισσότερο μια ιστορία που είχα σκοπό να μοιραστώ με ορισμένες φίλες -που με παρακίνησαν μετά την ανάγνωση των πρώτων κεφαλαίων να συνεχίσω το γράψιμο-, παρά μια ιστορία που θα μοιραζόμουν με όλον τον κόσμο. Φυσικά και υπάρχουν πράγματα που θα τα έγραφα διαφορετικά, αν ξεκινούσα την συγγραφή του σήμερα, όμως πιστεύω πως είναι μια δυνατή -συναισθηματικά- ιστορία, στην οποία μπορεί ο καθένας να βρει κάποια κομμάτια του εαυτού του, οπότε μπορεί εύκολα να ταυτιστεί μαζί της αλλά και με τους ήρωές της.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πώς αισθανθήκατε την πρώτη φορά που κρατήσατε στα χέρια σας τυπωμένο το πρώτο σας βιβλίο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Το συναίσθημα του να παίρνεις το πρώτο σου βιβλίο στα χέρια σου για πρώτη φορά, είναι κάτι το μοναδικό και δύσκολα μπορείς να το περιγράψεις με λέξεις. Υπήρχαν ανάμεικτα συναισθήματα συγκίνησης, ενθουσιασμού, περηφάνιας αλλά και αγωνίας για το ποια μπορεί να είναι η πορεία του, και κατά πόσο θα αγαπηθεί τελικά από τον κόσμο. Όταν γράφεις, μοιράζεσαι με τους αναγνώστες ένα κομμάτι του εαυτού του και δεν μπορείς παρά να αγωνιάς για το αν θα το αγκαλιάσουν με αγάπη ή θα το απορρίψουν. Ευτυχώς, στην πλειοψηφία των αναγνωστών, επικράτησε το πρώτο, κάτι που με κάνει πολύ ευτυχισμένη.

ΕΡΩΤΗΣΗ : «Ξεπεσμένοι άγγελοι» : ο τίτλος του πρώτου σας βιβλίου ήταν δικής σας έμπνευσης;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ναι, ο τίτλος ήταν μια καθαρά δική μου επιλογή. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια μορφή αλληγορίας-συμβολισμου, αφού τα ονόματα των πρωταγωνιστών μου είναι Άγγελος και Αγγελική. Παράλληλα, υπάρχει μια “σύγκρουση” ανάμεσα στις δύο αυτές λέξεις -όπως και ανάμεσα στους χαρακτήρες μου και τα συναισθήματά τους που αναγκάζουν το συναίσθημα να συγκρουστεί με τη λογική-, με το “ξεπεσμένοι” να κρύβει μια σκληρότητα μέσα της, ενώ οι “άγγελοι” κρύβουν κάτι το τρυφερό και το αψεγάδιαστο. Τέλος, πρέπει να αναφέρω πως την περίοδο εκείνη, πριν ακόμα ξεκινήσω την συγγραφή του βιβλίου αυτού, είχα ερωτευτεί το τραγούδι του Γιάννη Κότσιρα, “Ξεπεσμένος άγγελος”, το οποίο ακόμα και σήμερα μιλάει στην καρδιά μου και με συγκινεί, κι εν μέρη, ενέπνευσε και την ιστορία αυτή.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Έχετε ανασφάλειες στην προσωπική σας ή/και στην επαγγελματική σας ζωή, όπως η ηρωίδα σας στο βιβλίο «ξεπεσμένοι άγγελοι»;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Σίγουρα έχω κάποια κοινά στοιχεία με την Αγγελική, ειδικά αν αναλογιστώ πως ήμουν εγώ στην ηλικία των 19 ετών -γιατί στα 30 μου, πλέον, έχω τεράστιες διαφορές-, όμως δεν θα έλεγα πως υπήρξα ποτέ μου ανασφαλής. Έχω αρκετά μεγάλη αυτοπεποίθηση και είμαι της θεωρίας πως ο κάθε άνθρωπος οφείλει, στον εαυτό του πάνω απ' όλα, να ονειρεύεται μεγάλα και να κυνηγάει τα όνειρά του αυτά με όποιο κόστος, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως πρέπει να ξεπεράσει τα “ηθικά” όρια προκειμένου να αποκτήσει αυτό που θέλει. Άλλωστε, η ζωή δίνει σε αυτούς που διεκδικούν και όσο περισσότερο προσπαθείς, τόσο μεγαλύτερες είναι οι πιθανότητες να πετύχεις στο τέλος και να κατακτήσεις αυτό που λαχταράς. Μπορεί να μην είναι πάντα το ιδανικό, όμως αυτό που μετράει είναι το ταξίδι και να ξέρεις πως έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες. Ακόμα κι αν απογοητευτείς, όμως, δεν πειράζει, γιατί και οι ήττες κάτι έχουν να σου δώσουν, και από την εμπειρία αυτή μόνο κερδισμένος μπορείς να βγεις, αφού στο τέλος θα είσαι πιο δυνατός και ώριμος.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πόσο δύσκολο είναι για σας γράψετε ένα βιβλίο που ο ήρωας του είναι άντρας (στο δεύτερο βιβλίο σας «Μη  με ξεχάσεις»), και συνεπώς πρέπει να υιοθετήσετε κατά τη συγγραφή τον αντρικό τρόπο σκέψης;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ξέρω πως μπορεί να ακουστεί περίεργο, αλλά δεν δυσκολεύτηκα καθόλου. Ο Ανδρέας είναι η αντρική εκδοχή μου -και όσοι με γνωρίζουν προσωπικά καταλαβαίνουν απόλυτα τι εννοώ-, οπότε μου ήταν πολύ εύκολο να τον διαχειριστώ ως προσωπικότητα, αλλά και σε ψυχολογικό όσο και συναισθηματικό επίπεδο. Επιπλέον, ποτέ δεν υπήρξα το καθολικά “θηλυκό” πρότυπο -από παιδάκι ακόμα ήμουνα αγοροκόριτσο και περισσότερο ρεαλίστρια, ειλικρινής και κυνική από τον μέσο όρο-, ενώ οι καλύτεροί μου φίλοι, στην πλειοψηφία τους, ήταν ανέκαθεν αγόρια, οπότε είχα πολλές εμπειρικές “γνώσεις” πάνω στο θέμα. 

ΕΡΩΤΗΣΗ : «Μη με ξεχάσεις»… υπάρχει κάποιος άνθρωπος στη ζωή σας που έχετε χαθεί και θα θέλατε να του ψιθυρίσετε αυτή την υπέροχη φράση – τίτλο του νέου σας βιβλίου;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Αυτή νομίζω πως είναι από τις πιο ωραίες και έξυπνες ερωτήσεις που μου έχουν κάνει ποτέ. Και με προβληματίζει, παράλληλα, γιατί δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, όχι μέχρι αυτή τη στιγμή. «Μη με ξεχάσεις»… Νομίζω πως θα ήθελα να ψιθυρίσω την φράση αυτή σε κάθε άνθρωπο που έχει περάσει από τη ζωή μου, και για τον έναν ή τον άλλο λόγο, δεν υπάρχει πια μέσα σε αυτήν. Είμαι από τους ανθρώπους εκείνους που δεν ξεχνάω ποτέ, κανέναν και τίποτα. Οι αναμνήσεις είναι κάτι το εξαιρετικά πολύτιμο και το να τις κρατάμε φυλαγμένες μέσα στην καρδιά μας και ζωντανές μέσα στη μνήμη μας, είναι κάτι που θεωρώ σπουδαίο... και απαραίτητο. Αυτές διαμορφώνουν το ποιοι ήμασταν κάποτε, το ποιοι είμαστε στο σήμερα, το ποιοι θα γίνουμε στο μέλλον. Δεν πρέπει να τις σβήνουμε ή να τις ακυρώνουμε. Είναι κομμάτι του εαυτού μας, της ύπαρξής μας, οπότε, είναι όμορφο να ξέρεις πως ακόμα και αν κάποιος χαθεί από τη ζωή σου, θα έχει πάντα ένα κομμάτι σου μαζί του και θα σε θυμάται.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποία ήταν η αφορμή για το νέο σας βιβλίο «Όταν ξέρεις ν αγαπάς» που μόλις κυκλοφόρησε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Το νέο μου βιβλίο, αν και έχει έναν αισθηματικό άξονα, σε αντίθεση με τα δύο προηγούμενα, καταπιάνεται με ορισμένα πολύ σοβαρά κοινωνικά ζητήματα, με το ένα εξ αυτών να αποτελεί μεγάλο ταμπού, ειδικά στη χώρα μας. Η συγγραφή του «Όταν ξέρεις ν αγαπάς» ήταν μια βαθιά εσωτερική ανάγκη, για δύο λόγους. Ο πρώτος, και ίσως ο πιο σημαντικός, ήταν το ότι ήθελα να μιλήσω για κάτι που οι άνθρωποι δεν τολμάνε συχνά να μιλήσουν, θα θίξω ζητήματα που έχουν μεγάλη σημασία, αλλά που συχνά σιωπούμε γύρω από αυτά, ζητήματα που πολλές φορές καλύπτονται από το σκοτάδι της παραπληροφόρησης και της λειψής ενημέρωσης. Ήθελα να μιλήσω για το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να ζει τη ζωή του όπως ορίζει η καρδιά του, κόντρα σε κοινωνικές συμβάσεις, πρέπει ή μη, για την υποχρέωση που έχει απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, να κάνει την κάθε μέρα του να αξίζει, γιατί η ζωή μας είναι το τώρα, το σήμερα. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με το ότι δεν ήθελα να σε καμία περίπτωση να μου κολλήσουν συγκεκριμένες “συγγραφικές ταμπέλες”. Δεν θέλω να είμαι μία δημιουργός που καταπιάνεται μόνο με αισθηματικές ιστορίες, αλλά που μπορεί να γράψει ελεύθερα ό,τι θέλει, όποτε το θέλει, χωρίς οι αναγνώστες να περιμένουν κάτι το “δεδομένο”.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Η αγάπη πρέπει να έχει όρια και να ακούει τη φωνή της λογικής ή πρέπει να είναι απόλυτη με όποιο κόστος;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Η αγάπη ίσως να είναι η μεγαλύτερη κινητήριος δύναμη στον κόσμο. Αν αγαπούσαμε περισσότερο, πιο δυνατά και με μεγαλύτερη ειλικρίνεια, ο κόσμος μας ίσως να ήταν ένα καλύτερο μέρος. Δυστυχώς, στο σήμερα, η αγάπη έχει όρια, αν και δεν θα έπρεπε. Την αγάπη δεν μπορείς να την ορίσεις, ούτε να την τιθασεύσεις. Πρέπει να την αφήνεις να σε παρασύρει, χωρίς να αυτό να σημαίνει απαραίτητα πως πρέπει να σε καθορίζει -αλλοιώνοντας τυχόν την προσωπικότητά σου και τα θέλω σου-, και να την ζεις όπως εσύ ποθείς, χωρίς να νοιάζεσαι για το τι θα σκεφτούν ή τι θα πουν οι γύρω σου. Άλλωστε, η ζωή του καθενός μας, είναι ολότελα δική μας, το ίδιο και η καρδιά μας και ο ρυθμός στον οποίο αυτήν χτυπάει, ειδικά όταν έχει συναντήσει εκείνον για τον οποίο αξίζει να αλλάξει ο σκοπός της.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πώς αισθάνεται ένας συγγραφέας όταν καλείται να ασκήσει κριτική για ένα λογοτεχνικό έργο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Είναι δίκοπο μαχαίρι, πολύ περισσότερο σε περιπτώσεις όπως η δική μου, όπου η “κριτική” -αν και δεν μου αρέσει και τόσο πολύ ο όρος αυτός- αποτελεί βασικό στοιχείο της επαγγελματικής μου ταυτότητας. Κακά τα ψέματα, από αυτό το πράγμα ζω, και έχει πολύ περισσότερα επίπεδα και μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας απ' όσο φαίνεται ή απ' όσο μπορεί κανείς να υποθέσει. Προσωπικά, προσπαθώ να κρίνω πάντα αντικειμενικά ένα έργο, άσχετα από το ποιος το έχει γράψει, να είμαι ειλικρινής και το σημαντικότερο, να μην προσβάλλω κανέναν. Ο κάθε συγγραφέας έχει αφιερώσει χρόνο και συναίσθημα στην συγγραφή του έργου του, και αυτό είναι κάτι που ο καθένας από εμάς οφείλει να σέβεται. Από 'κει και πέρα, ένα βιβλίο που δεν αρέσει σε μένα, θα αρέσει σίγουρα σε κάποιον άλλον, άρα οφείλουμε να σεβόμαστε τον αναγνώστη που για τους δικούς του λόγους θα το αγαπήσει. Δυστυχώς, τα πράγματα στην Ελλάδα, ειδικά το τελευταίο διάστημα, έχουν ξεφύγει, και αντί ο καθένας από εμάς να ασκεί “κριτική” σε ένα βιβλίο, προτιμά να ασκεί “κριτική” στην “κριτική” του άλλου, κάτι που προσωπικά δεν το καταλαβαίνω, αλλά προσπαθώ να μην μπλέκομαι και σε τέτοιου είδους διαμάχες που και νόημα δεν έχουν, και δεν οδηγούν πουθενά. Τέλος, θα ήθελα να τονίσω πως αν ένας συγγραφέας -και δεν μιλάω απαραίτητα για μένα- πει την προσωπική του άποψη για το βιβλίο ενός ομότεχνου, δεν θα έπρεπε να είναι κατακριτέο καθώς, πριν να γίνει συγγραφέας, ήταν αναγνώστης, και αυτή είναι μια ιδιότητα που δεν θα χάσει ποτέ.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που σας συγκλόνισε βαθιά και το θυμάστε ακόμα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Διαβάζω λογοτεχνία από τότε που μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, και είναι δεκάδες τα βιβλία που άλλαξαν τη ζωή μου αλλά και τον τρόπο που βλέπω τους ανθρώπους. Ίσως, το πρώτο που με συγκλόνισε βαθιά, να είναι “Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι” του Oscar Wilde, ένα βιβλίο που έχω διαβάσει δεκάδες φορές και που κάθε φορά, ανακαλύπτω πως έχει κάτι καινούργιο να μου προσφέρει, ενώ κάνει την καρδιά μου να χτυπάει ξέφρενα, όπως την πρώτη φορά που το πήρα στα χέρια μου.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Αν μπορούσατε να πάρετε συνέντευξη από έναν συγγραφέα, ποιος/ποια θα ήταν; Ποια θα ήταν η πρώτη σας ερώτηση;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Δόξα τω Θεώ, λόγω δουλειάς, έχω πάρει συνεντεύξεις από υπέροχους συγγραφείς που θαυμάζω κι εκτιμώ, όχι μόνο εξαιτίας του συγγραφικού τους έργου, αλλά και της υπέροχης προσωπικότητάς τους. Κι επειδή μου είναι πολύ εύκολο να πάρω συνέντευξη από κάποιον που βρίσκεται στη ζωή, έστω κι αν δεν γίνεται -προφανέστατα-, θα ήθελα πάρα πολύ να μπορούσα να ταξιδέψω στο χρόνο και να συνομιλήσω με τον Wilde ή τον Poe, προσωπικότητες σχεδόν αναρχικές θα έλεγε κανείς, που οι ιδέες τους και οι πένες του άλλαξαν και διαμόρφωσαν ζωές και λογοτεχνικές αξίες. Και, πολύ πιθανόν, η πρώτη μου ερώτηση -αν και όχι τόσο διακριτική- να ήταν το πως αισθάνονται που ο κόσμος τους αντιμετώπιζε είτε ως ινδάλματα, είτε ως “παράσιτα”, εξαιτίας της τόσο ιδιαίτερης προσωπικότητάς τους, που πιστεύω πως για την εποχή τους, αποτελούσε τον ορισμό της διαφορετικότητας.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποιος ήρωας βιβλίου θα θέλατε να είναι υπαρκτό πρόσωπο για να τον συναντήσετε από κοντά;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Πάρα πολλοί, κι αν αρχίσω να τους απαριθμώ, μάλλον θα χρειαστώ σελίδες ολόκληρες. Αλλά εφόσον πρέπει να επιλέξω, θα πω τους δύο, που είναι κι εκ διαμέτρου αντίθετοι μεταξύ τους, παρ' όλο που αδικήθηκαν εξίσου από τη ζωή και τους ανθρώπους. Ο ένας είναι ο Erik από “Το φάντασμα της Όπερας”, και ο άλλος είναι ο Γιάννης Αγιάννης από τους “Άθλιους”. Πιστεύω πως θα είχα πάρα πολλά να συζητήσω μαζί τους, και ακόμα περισσότερο να ανακαλύψω γύρω από τις τόσο ενδιαφέρουσες και γοητευτικές προσωπικότητές τους.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Αν έπρεπε να διαλέξετε 5 βιβλία αγαπημένων σας συγγραφέων ποια θα ήταν αυτά;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Το να επιλέξεις μόνο 5 από τα αγαπημένα σου βιβλία, είναι εξαιρετικά δύσκολο, αλλά θα πω τα πρώτα 5 που μου έρχονται στο μυαλό -αφήνοντας εκτός “Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι” του Oscar Wilde που ήδη ανέφερα πόσο σημαντικό και ξεχωριστό είναι για μένα- και αυτά είναι:

“Ανεμοδαρμένα ύψη” της Emily Bronte

“Οι άθλιοι” του Victor Hugo

“Το φάντασμα της Όπερας” του Gatson Leroux

Η σειρά βιβλίων “Harry Potter” της J.K. Rowling

“Απαγορευμένο” της Tabitha Suzuma

ΕΡΩΤΗΣΗ : Αν έπρεπε να επενδύσετε μουσικά το κάθε σας βιβλίο, ποιο τραγούδι θα διαλέγατε για το καθένα;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Πιστεύω πως κάθε συγγραφέας, έχει συνδυάσει κάθε βιβλίο του με ένα, ή και περισσότερα, τραγούδια. Ήδη ανέφερα πως το “Ξεπεσμένος άγγελος” του Γιάννη Κότσιρα συνδέεται άμεσα με το “Ξεπεσμένοι Άγγελοι”, 

αν και με το βιβλίο αυτό έχω συνδυάσει μέσα στο μυαλό μου και τα “Πόσο πολύ σ' αγάπησα” του Χρήστου Θηβαίου 

το “Μεταξύ μας” του Γιώργου Σαμπάνη,

και το "σαν να μη σ' έχασα ποτέ" του Παπακωνσταντίνου

Το τραγούδι που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το “Μη με ξεχάσεις” είναι το “Και συνεχίζω να σ' αγαπώ” του Στέλιου Ρόκκου, 

από τους στίχους του οποίου είναι εμπνευσμένος και ο τίτλος-φράση κλειδί του βιβλίου. Όσο για το “Όταν ξέρεις ν' αγαπάς”, νομίζω πως το “Cut” των Plumb, 

είναι αυτό που η μελωδία χτυπάει στον ίδιο ρυθμό με την καρδιά του Στέφανου και της Ιόλης, και που οι στίχοι του κρύβουν όλη την αλήθεια της ύπαρξής τους και της αγάπης τους.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποια είναι η μεγαλύτερή σας αγωνία για το παιδί σας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Στην Ελλάδα του 2015, μόνο αγωνίες μπορεί να έχει ένα γονιός σε σχέση με το παιδί του. Με τις παρούσες συνθήκες, είναι άγνωστο αν θα είμαστε σε θέση να τους προσφέρουμε αύριο-μεθαύριο ό,τι θέλουμε στην πραγματικότητα, όπως άγνωστο είναι και το μέλλον που θα μπορούν να έχουν σε μια χώρα χωρίς προοπτικές, που βαλτώνει όλο και περισσότερο. Ωστόσο, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία όλων, είναι να είναι γερός, δυνατός, καλότυχος και κυρίως, να κάνει πράγματα που πράγματι τον γεμίζουν, πράγματα που θα τον κάνουν ευτυχισμένο, όπως η δική του καρδούλα λαχταρά. Ό,τι κι αν αποφασίσει, εγώ θα είμαι εκεί, δίπλα του, να τον στηρίζω και να τον λατρεύω.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποια είναι τα όνειρά σας για το μέλλον;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ονειρεύομαι ένα μέλλον περισσότερο ελπιδοφόρο και λιγότερο δυσοίωνο από αυτό που κάποιοι άλλοι έπλασαν για εμάς. Ονειρεύομαι πως ο κόσμος μας μπορεί να γίνει καλύτερος και μαζί με αυτόν, πως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι κι εμείς. Πως μπορούμε να γίνουμε λιγότερο καχύποπτοι, ευέξαπτοι, ευκολόπιστοι. Ονειρεύομαι έναν κόσμο όπου δεν θα επιτρέπουμε στους άλλους να μας μετατρέπουν σε “θύματα”, που θα είμαστε πιο ειλικρινείς και που θα μπορούμε να αγαπάμε με όλο μας το είναι και να δίνουμε, χωρίς να ζητάμε ή να περιμένουμε ανταλλάγματα. Δεν ονειρεύομαι, αλλά ελπίζω να με αξιώσει ο Θεός να ζήσω πολλές ευτυχισμένες, ευλογημένες στιγμές, πλημμυρισμένες από γέλια και χαμόγελα, από αγάπη και ευτυχία, και πως θα έχω δίπλα μου ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε και με τους οποίους πραγματικά αξίζει να τα μοιραστώ όλα αυτά. Θέλω να δω τον γιο μου να μεγαλώνει, να είναι γερός και καλότυχος, ευτυχισμένος και δημιουργικός, να τολμά να ονειρεύεται, να αγαπά, να θέλει, να ρισκάρει, να πραγματοποιεί, χωρίς να πασχίζει να είναι τέλειος, γιατί δεν χρειάζεται να είναι. Εύχομαι να με έχει ο Θεός καλά, να έχω δύναμη, κουράγιο και αντοχές, να μπορώ να στέκομαι στα πόδια μου, να δημιουργώ, να είμαι με την οικογένειά μου και γιατί όχι, ονειρεύομαι πως μια μέρα θα το πάρουμε απόφαση με τον άντρα μου, να χαρίσουμε στον Βασίλη μας το αδερφάκι που τόσο πολύ θέλει, και που λαχταράμε κι εμείς.


ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ

1. Ξεπεσμένοι Άγγελοι

 Η Αγγελική είναι ένα χαρισματικό κορίτσι, ένα ταλαντούχο πλάσμα που όμως ζει σε ένα περιβάλλον που δεν τη βοηθάει να αναδείξει τα ταλέντα της. Απόλυτα πεπεισμένη ότι έχει βρει τον άντρα που θα ήθελε να κάνει οικογένεια στο πρόσωπο του Μιχάλη, έπειτα από δύο χρόνια σχέσης, κάνει όνειρα μαζί του για ένα κοινό μέλλον.
Στην ζωή της μπαίνει ξαφνικά ο Άγγελος και όλα αλλάζουν. Συνειδητοποιεί ότι η ζωή που έχει δεν είναι αυτή που θα ήθελε και πως ο έρωτας μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό, κάτι περισσότερο. Όμως η γνώμη του κόσμου την καταβάλει, την οδηγεί σε μια σειρά από λάθος συμπεράσματα και αποφάσεις.
Εγκλωβισμένη μέσα στην ίδια της την ανασφάλεια, παγιδευμένη μέσα στον κόσμο που οι άλλοι έπλασαν για εκείνη, η Αγγελική αποφασίζει να ζήσει χωρίς τον Άγγελο και να χαράξει την πορεία της. Όμως εκείνος όλο επιστρέφει και δεν μπορεί να μείνει μακριά του και τα λάθη συνεχίζονται. Ο κύκλος δεν ξανανοίγει γιατί δεν κλείνει ποτέ στην πραγματικότητα ενώ εκείνοι κινούνται μέσα του.
Δυο άγγελοι ξεπεσμένοι εξαιτίας ενός ασίγαστου πάθους που προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν την λύτρωση...
Πόσα μπορεί να αντέξει ο έρωτας όταν του έχεις κόψει τα φτερά;


2. Μη με ξεχάσεις

"Είμαι εγωκεντρικός, κρύβομαι πίσω από άνοστα αστεία, και παράλληλα αδυνατώ να πάρω αποφάσεις. Στα είκοσι έξι χρόνια της ζωής μου, έχω κάνει πολλά πράγματα για τα οποία έχω μετανιώσει. Περισσότερο απ' όλα, όμως, που δεν υπήρξα αρκετά τολμηρός, για να διεκδικήσω το κορίτσι που αγάπησα όσο κανένα άλλο. Τον πρώτο μου έρωτα... το μοναδικό μου έρωτα... την Αλεξάνδρα... την Άλεξ μου... την καλύτερή μου φίλη.
Πάντα πίστευα πως υπήρχε χρόνος. Πως όσα λάθη κι αν έκανα, θα ερχόταν η στιγμή που, επιτέλους, θα έβρισκα το κουράγιο να της μιλήσω με ειλικρίνεια, να της εκφράσω όλα όσα ένιωθα για εκείνην. Και όμως... ο χρόνος δεν είναι πάντα σύμμαχός μας. Καμιά φορά γίνεται πολέμιος των θέλω μας, τιμωρώντας μας με τον πιο σκληρό τρόπο.
Η Αλεξάνδρα παντρεύεται! Κι έχω μόνο μία εβδομάδα... μία εβδομάδα μέσα στην οποία καλούμαι να επανεξετάσω τη ζωή μου και να αναζητήσω τα λάθη μου, ακόμα κι αν δεν μπορώ να τα διορθώσω. Μία εβδομάδα για να καταλάβω τι πήγε στραβά. Πότε έγινα ο άντρας που είμαι σήμερα. Ο άντρας που δεν θα αποκτήσει ποτέ αυτό που πραγματικά ήθελε.
Ναι... αυτή είναι η τιμωρία μου... και είναι μεγαλύτερη απ' όσο μπορώ ν' αντέξω. Γιατί, ο μεγαλύτερός μου φόβος κινδυνεύει να γίνει πραγματικότητα.
Γιατί, μια ολόκληρη ζωή, αυτό που φοβόμουν περισσότερο από κάθε τι άλλο ήταν ότι μπορεί να την έχανα... να έφευγε... να με ξέχναγε...
Με λένε Αντρέα, και αυτή είναι η ιστορία μου..."

3. Όταν ξέρεις να αγαπάς 

Η Ιόλη σπουδάζει στη Νομική Αθηνών, ακολουθώντας τα χνάρια του πατέρα της, γνωστού μεγαλοδικηγόρου. Συνεσταλμένη αλλά παθιασμένη, ονειρεύεται τη μέρα που θα αρχίσει να ασκεί το επάγγελμα που αγαπά όσο τίποτε άλλο, επιτελώντας λειτούργημα και όχι στοχεύοντας στο χρήμα ή στην αναγνώριση.
Και μια μέρα, ενώ βρίσκεται στη Σχολή, το βλέμμα της θα μαγνητίσει ένας μυστηριώδης άντρας. Δίχως να μπορεί να εξηγήσει το πώς και το γιατί, παθαίνει εμμονή μαζί του, σκεπτόμενη συνεχώς το μελαγχολικό του βλέμμα. Η Ιόλη δεν θ' αργήσει ν' ανακαλύψει ότι ο νεαρός αυτός λέγεται Στέφανος, και ύστερα από δική της πρωτοβουλία, οι δύο νέοι πολύ σύντομα θα έρθουν κοντά.
Ωστόσο, ο Στέφανος βασανίζεται από τους προσωπικούς του δαίμονες κι ένα μεγάλο μυστικό, το οποίο ξέρει πως δεν θα μπορεί να της το κρατήσει κρυφό για πάντα. Ένα μυστικό που δεν θα τους επέτρεπε να είναι μαζί, αφού μια τέτοια σχέση αποτελεί ταμπού.
Κι όμως, η Ιόλη αποφασίζει ν' ακολουθήσει την καρδιά της και να διεκδικήσει το δικαίωμά της να είναι μαζί του, με αποτέλεσμα οι δυο τους να χαράξουν τελικά μια κοινή πορεία. Μια πορεία που θα τους οδηγήσει σε αλλεπάλληλους αγώνες, ώστε να αποκτήσουν όλα εκείνα που ο κοινωνικός περίγυρος και οι νόμοι ενός κράτους που βαλτώνει πιστεύουν πως δεν αξίζουν να έχουν. Μια πορεία που θα αποδειχτεί επίπονη, μα ταυτόχρονα και συγκλονιστική.
Γιατί, όταν ξέρεις ν' αγαπάς, ξέρεις να δίνεσαι, να θυσιάζεσαι και να παλεύεις ενάντια σε όλους και σε όλα...

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΑΤΙ

ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΚΑΛΛΙΟΠΗ