Ένα δυνατό μυθιστόρημα που κρύβει στις σελίδες του μια ιστορία ζωής
που ξεκινάει στα τέλη του 19ου αιώνα και ολοκληρώνεται στις αρχές
του 21ου. Μια διαδρομή χρόνων γεμάτη έρωτα, πάθη, ίντριγκες και
ανατροπές, με συνδετικό κρίκο το παραδοσιακό τελετουργικό της παραγωγής του
κρασιού που κληροδοτείται από γενιά σε γενιά.
Όλα αρχίζουν με έναν κεραυνοβόλο
έρωτα που ριζώνει στις καρδιές δύο νέων, την ώρα του τρύγου σε ένα χωριό του
Πόντου. Η μοίρα πάντα όμως αδυσώπητη έχει αποφασίσει να δοκιμάσει με τον πιο σκληρό
τρόπο τη σχέση τους. Άραγε το ταξίδι στην Τραπεζούντα θα αποδειχθεί σωτήριο; Τι
γίνηκε στο βάθος του κελαριού το τελευταίο βράδυ πριν το ταξίδι; Μια προσευχή
στο Θεό και ένα όρκος βαρύς σφραγίζει τα βαρέλια του κρασιού πριν τη μεταφορά
τους.
Η ζωή συνεχίζει στο μονοπάτι που
έχει χαράξει, τα χρόνια περνούν μα οι θύμησες μένουν ζωντανές. Μάρτιος 1914. Μια οικογένεια αναγκάζεται να
χωριστεί σε δυο κομμάτια, καθώς ο πατριάρχης αισθάνεται βαρύ το σύννεφο του
Μεγάλου Πολέμου που στέκει πάνω από το χωριό τους. Φεύγει λοιπόν με τη μισή του
φαμίλια για να ρίξει άγκυρα σ’ ένα χωριό της Δράμας πριν έρθει η καταστροφή.
Στην τσέπη του λίγο χώμα ιερό και μια ρίζα για νέα αρχή στο νέο τόπο. Θα
καταφέρουν να ξανασμίξουν; Και όταν έρθει η ώρα του ολοκληρωτικού ξεριζωμού του
Πόντου το ταξίδι της ωρίμανσης του κρασιού, θα λειτουργήσει σαν βάλσαμο στις
ψυχές τους;
Μάρτιος 1963. Δύο αδέρφια τόσο
διαφορετικά μεταξύ τους. Ένα προξενιό έρχεται ν’ ανατρέψει όλες τις ισορροπίες.
Η επιθυμία έρχεται αντιμέτωπη με τον αγνό έρωτα, τα πρέπει της κλειστής
κοινωνίας με τις βαθιές, αληθινές επιθυμίες δύο ερωτευμένων νέων. Πόσο θα
στιγματίσουν τις ζωές τους οι αποφάσεις που θα παρθούν εκείνη τη νύχτα;
«Η συνείδηση είναι ο πιο άγρυπνος
δικαστής από όλους μας. Δεν υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους τόσο δίκαιος και
άγρυπνος δικαστής όπως η συνείδηση» είναι τα λόγια του Ιωάννη Χρυσόστομου που
σηματοδοτούν τις πράξεις όλων και στέκουν σας δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα
κεφάλια τους στο πέρασμα των χρόνων.
Το πάθος, το μίσος που σιγοκαίει
και ένας όρκος για την παραγωγή του καλύτερου κρασιού θα οδηγήσει στις πιο
αποτρόπαιες και φρικτές πράξεις, χωρίς επιστροφή. «Το δάκρυ του έρωτα», είναι το δάκρυ της αγάπης, της προδοσίας, του
μίσους, της ευτυχίας, της συγχώρεσης και της λύτρωσης, γιατί «αληθινή ζωή χωρίς
δάκρυ δεν υπάρχει».
Για άλλη μια φορά το συγγραφικό
ζευγάρι της Λίας Ζώτου και του Θοδωρή Καραγεωργίου έδεσε μία συγκλονιστική
ιστορία με την παράδοση, τα ήθη και τα έθιμα του κάθε τόπου και της κάθε
εποχής, μα κυρίως με την τεχνική του δεσίματος, το χειμερινό κλάδεμα, τον
τρύγο, τον μούστο, το μεθυστικό άρωμα του κρασιού!