Η βιβλιοθήκη μας αποτελεί έναν ολόκληρο μικρόκοσμο στο σπίτι
μας. Μ αρέσει όταν μοιράζεστε τις σκέψεις σας, την αγάπη σας και φωτογραφίες
από την αγαπημένη σας γωνιά. Άλλες βιβλιοθήκες είναι ασφυκτικά γεμάτες με
βιβλία, άλλες γεμίζουν σιγά σιγά. Σε άλλες βλέπω κορνιζαρισμένες οικογενειακές
στιγμές και αγαπημένα πρόσωπα.
Σε άλλες ένα σωρό
μικροαντικείμενα μηδαμινής οικονομικής αξίας και άχρηστα για το μάτι κάποιου
που δεν ανήκει στην οικογένεια, αλλά τόσο σημαντικά γι αυτούς που τα έχουν και
τους θυμίζουν αγαπημένες στιγμές.
Μετακομίζοντας συχνά κι έχοντας το μικρόβιο της
ανακατωσούρας μέσα μου, έχω βάλει χέρι πολλές φορές στη βιβλιοθήκη μου (τόσο
συχνά που δε χρειάζεται πια να την ξεσκονίσω γιατί δεν προλαβαίνει να πιάσει
σκόνη.
Ποτέ δεν κατάφερα να την ταξινομήσω σωστά. Άλλοι μου λένε να
το κάνω με αλφαβητική σειρά, άλλοι με βάση το είδος των βιβλίων. Αλλά δεν είμαι
σίγουρη ότι ξέρω σε ποιο είδος ανήκει το κάθε τι.
Έτσι κατέληξα στην ταξινόμηση με «σειρά αγάπης». Στα πάνω ράφια έχω τα βιβλία που αγαπώ
ιδιαίτερα και στα οποία επανέρχομαι σε στιγμές μεγάλης αφραγκίας ή όταν δεν
αντέχω άλλο την κρυάδα του γυάλινου βιβλίου στην οθόνη.
Με αυτά τα βιβλία τα λέμε συχνά σα φίλοι παλιοί, που τα
έχουν πει όλα κι όμως πάντα έχουν κάτι καινούργιο να μοιραστούν. Δε δανείζω πια
βιβλία, γιατί όσες φορές κι αν το έκανα δεν τα πήρα πίσω ποτέ. Ούτε χαρίζω για
λόγους ιδεολογικούς LOL.
Παρόλο που έχω διαβάσει και πολύ κακά βιβλία, υιοθετώ τη φράση του αγαπημένου
μου Κινγκ: «Μπορείς να μάθεις πολλά ακόμα και από πολύ κακά βιβλία, όπως το πώς
να μη γράψεις εσύ ποτέ»
Έχουν υπάρξει όμως και βιβλία τόσο κακά, που ήθελα με χαρά
να ξεφορτωθώ όμως δεν ήθελα να χαρίσω σε φίλους γιατί ήταν τόσο απαίσια που
ένιωθα πως θα υποτιμούσα τη νοημοσύνη τους (μιλώντας τουλάχιστον γι αυτούς που
έχουμε πάνω κάτω τα ίδια γούστα και απόψεις, γιατί γενικά κολοκυθόπιτα που λένε)
Τελικά τη λύση τη βρήκα σε ένα παζάρι της κουζίνας
αλληλεγγύης και τα πήγα με ένα μικρό φόβο ότι θα τα δουν και θα μου τα φορέσουν
καπέλο. Ευτυχώς την ίδια ιδέα είχαν και πολλοί άλλοι και εκείνη τη μέρα έφυγα
με δυο τσαντάρες βιβλία που δεν ήθελε πια κανείς. Δεν έχει σημασία για ποιους
λόγους τα έδωσαν, σημασία έχει πως απέκτησα ένα βιβλίο που κέρδισε αμέσως μια
θέση στο ρετιρέ της βιβλιοθήκης μου.
Όρυξ και Κρέικ της Μάργκαρετ Άτγουντ. Δεν είχα ξανακούσει
ποτέ ούτε τη συγγραφέα, ούτε τον τίτλο. Δεν είχα ιδέα ότι πρόκειται για
τριλογία. Αλλά από ότι λέει και η ίδια, ούτε εκείνη ήξερε ότι θα εξελιχθεί
έτσι.
 |
| ΚΛΙΚ στην εικόνα για να διάβάσετ την υποθεση |
Πρόκειται λοιπόν για μια δυστοπία. Ένας κόσμος που δεν είναι
πια και τόσο μακρινός και όχι τόσο δύσκολο να τον φανταστείς, με μια γενετική
που έχει ξεπεράσει τα όρια, με νέους οργανισμούς φτιαγμένους στα εργαστήρια,
χαζούς όπως τα ρακουνάβια και άλλους επικίνδυνους όπως τα τσακαλόσκυλα και τα
οργούνια (γουρούνια με ανθρώπινο DNA).
Ένας κόσμος που η βία έχει εισβάλει σε κάθε σπίτι και τα
παιδιά διασκεδάζουν τζογάροντας ή παρακολουθώντας ζωντανά εκτελέσεις ή βιασμούς
στο διαδίκτυο. Οι αληθινές τροφές σπανίζουν και οι φαρμακευτικές εταιρείες
πλουτίζουν βάζοντας στα φάρμακα ιούς που θα κρατήσουν τους ανθρώπους
εξαρτημένους από τις «θεραπείες» τους για πάντα.
Οι πλούσιοι ζουν σε
πολυτελή συγκροτήματα μέσα σε μικρές οργανωμένες περιτοιχισμένες πόλεις,
φυλασσόμενες από οπλισμένους ιδιωτικούς μπράβους, ενώ τα αστικά κέντρα
μαστίζονται από τις αρρώστιες, τη φτώχια και τα ναρκωτικά.
Σ αυτόν λοιπόν τον κόσμο ένας ευφυέστατος κωλοπαιδαράς, ο
Κρέικ, αποφασίζει να δημιουργήσει ένα νέο είδος ανθρώπου.
Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου όμως δεν είναι αυτός, αλλά ο
Χιονάνθρωπος, που κάποτε λεγόταν Τζίμι και υπήρξε ο καλύτερος φίλος του Κρέικ
από τα μαθητικά τους χρόνια, παρακολουθώντας τον να ενορχηστρώνει σιγά σιγά τον
εφιάλτη στον οποίο ο ίδιος τώρα πρέπει να ζήσει.
Ο Χιονάνθρωπος που κοιμάται στα δέντρα τυλιγμένος με
σεντόνια για να αντέξει το φως του ήλιου, προσπαθεί επιβιώσει σε ένα νέο κόσμο
όπου από ότι φαίνεται κανείς άλλος του είδους του δεν έχει επιζήσει, και οι
μόνοι οργανισμοί είναι τα «παιδιά του Κρέικ», μεταλλαγμένοι άνθρωποι
απαλλαγμένοι από κάθε αίσθημα ιδιοκτησίας, αρχηγίας και ένστικτα επιβίωσης,
άντρες και γυναίκες που ζουν αποκλειστικά και μόνο από βολβούς και ρίζες και
έρχονται σε οίστρο μόνο μια φορά το χρόνο. (αποβλακωμένοι και ηλίθιοι και
μονίμως σε μια κατάσταση ζεν δηλαδή.
Για κάποιους που πιστεύουν ότι ο υπερπληθυσμός και η
ανθρώπινη ασυδοσία κάποτε θα καταστρέψει τον πλανήτη, ένας Κρέικ θα ήταν ο
σωτήρας του κόσμου.
Για μένα είναι ένας ακόμα Χίτλερ. Ανυπομονώ να διαβάσω και
τα άλλα δύο!
Καλές βουτιές οι τυχεροί και οι υπόλοιποι θα βράσουμε στο
ζουμί μας…