Δεν ξέρω αν το έχετε ζήσει ποτέ ώστε να με νοιώσετε αλλά εγώ
δυστυχώς αναγκάστηκα να το ζήσω αρκετές φορές. Το να αφήνεις τον τόπο
σου...Να πρέπει να ζήσεις σε ένα ξένο μέρος που, ναι, ίσως να μην είναι
κακό , ίσως ακόμη να είναι και καλύτερο αλλά ποτέ δε θα είναι ο τόπος
σου !
Το βιβλίο αυτό με ταξιδέψε στα Χανιά μου και η πένα του
κυρίου Τζιτζικάκη αποτύπωσε ακριβώς τα όσα ένοιωθα σε αυτά τα ταξίδια
όλα αυτά τα χρόνια. Δεν ξέρω τι να πρωτοπώ και αν αφεθώ στις περιγραφές
θα γράψω βιβλίο για το ίδιο το βιβλίο.
Είναι ένα συνοθύλευμα
αρωμάτων, ήχων και συναισθημάτων! Μυρωδιές από ρίγανη, λεμόνι, ντομάτα, γιασεμιά μα και άλλων λουλουδιών. Μυρωδιές Κρητικής, αγαπημένης γης.
Ακουστικά καλύπτεσαι από κλάματα μωρών που καλωσορίζουν τη ζωή, φωνές
παιδιών που εκλιπαρούν για τα αυτονόητα γιατί η ζωή δε τους χαρίστηκε.
Γέλια σε γλέντια και χορούς, μαντινάδες με λύρα και λαούτο, μουρμουρητά
μοναξιάς, φωνές θυμού, λογια πικρά μα και γλυκά, ψίθυρους με υποσχέσεις
αγάπης...
Και τα συναισθήματα; Ανάμεικτα κι αυτά! Ευτυχία,
θλίψη, ζήλεια, αγωνία, υπερηφάνεια, απελπισία, ελπίδα...Μα πάνω από όλα
αγάπη! Αγάπη πατρική και μητρική. Μια ζεστή αγκαλιά στα δύσκολα, μια
θυσία για το καλό του σπλάχνου σου. Αγάπη και από την άλλη, τη ρομαντική
μεταξύ ζευγαριών που ερωτεύτηκαν δυνατά και τέλος η αγάπη της αληθινής
φιλίας.
Και όλα τα παραπάνω σ' ένα μαγικό φόντο... Αυτό των Χανιών. Να ακούς τη θάλασσα, τα πουλιά, να μυρίζεις τη φύση, να περπατάς στα γραφικά στενά του λιμανιού και στις πλατειές των χωριών, να πίνεις καφεδάκι στους συνοικιακούς καφενέδες με τους πρόσχαρους και φιλόξενους ανθρώπους τους.
Όλη η Κρήτη μου να χορεύει λεβέντικα πεντοζάλη με
τη γραφή του κυρίου Τζιτζικάκι κι εγώ να ανατριχιάζω και να κλαίω από
υπερηφάνεια και συγκίνηση... Μα να γελώ με τη ντοπιολαλιά μας και τους
ιδιαιτέρως κουζουλούς ανθρώπους μας με τα σκέρτσα τους!
Μια κατάρα δένει τους ήρωες μας και το ερώτημα που τίθεται είναι ''Μπορούμε να αλλάξουμε τις ζωές μας αν το αποφασίσουμε''?
Αυτό το μαγικό βιβλίο επάξια κέρδισε τη πρώτη θέση στη πυραμίδα της καρδίας μου γεμίζοντας με θάρρος και ελπίδα για το αύριο .
Αν θέλετε κάτι δυνατό ,που θα σας συγκλονίσει ,θα σας ξυπνήσει ,με
ανθρώπους καθημερινούς και απλούς σαν εμάς που κρύβουν τεράστια ψυχική
δύναμη μέσα τους αυτό το βιβλίο είναι για εσάς. Αν μπορείτε να
ταυτιστείτε με μια γυναίκα που χάνει το τόπο της, που παραμελεί τον
εαυτό της ,που ξεχνά τι σημαίνει δίψα για ζωή και ξαφνικά ,ένα βήμα πριν
τη κατάθλιψη ,επαναστατεί και παίρνει τη ζωή της στα χεριά της, η Κλειώ
είναι ο άνθρωπος σας .Αν μπορείτε να ταυτιστείτε με μια μανά που κάνει
χρόνια υπομονή κάτω από αντίξοες συνθήκες, για το καλό όλων μη ξέροντας
καν τη σημαίνει εγωισμός, η Κωστούλα είναι ο δικός σας άνθρωπος. Η σοφία
είναι το πρόσωπο του Τυροθόδωρα. Η ανθρωπιά είναι το όνομα του
χτυπημένου προσώπου της κυρά Δήμητρας. Η θεια παρέμβαση είναι η
Σταυροκατίνα .
Μα το κοπέλι που αγγίζει τη κάρδια σου πιότερο από όλα είναι ο Γιωργής. Ο Κρητίκαρος με τα στιβάνια και το σαρίκι στο κεφάλι .Με τα φτερά του αετού στη κορμοστασιά του και το πείσμα του αηδονιού στη ψυχή. Ζεις μαζί του από τα μικράτα του, θωρείς τη λεβεντιά του, εκτιμάς τη τιμιότητα και τη μπέσα του, συγκινείσαι με το μεγαλείο του ,ερωτεύεσαι τη μορφή του και υποκλίνεσαι στην αντρίκια του ύπαρξη.
Του αηδονιού το δάκρυ είναι ένα βιβλίο που δε θα επιλέξετε... Θα σας
επιλέξει !Κι άπαξ και το κάνει θα το ερωτευτείτε με όλη τη δύναμη της
ψυχής σας .Ο κύριος Τζιτζικάκης είναι ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ με όλη την σημασία της
λέξης κι όπως είπε κι ο ίδιος όταν τον ρώτησα πως μπορεί και γραφεί έτσι
...Η γραφή του είναι αυτός !Αυτό που σου κεντρίζει τη προσοχή στη γραφή
του, εκτός του πλούσιου και εντυπωσιακού λεξιλογίου είναι οι πολύ
όμορφα δοσμένες παρομοιάσεις .Θα τις καταλάβετε όταν τις δείτε... Ένα
ευχαριστώ δεν είναι τίποτα για αυτό το βιβλίο που είχα τη τιμή να
διαβάσω .
Απόσπασμα: Πρέπει να βρεις τη σωστή αναλόγια, την
κατάλληλη πορεία , το σωστό δρομολόγιο για να βγεις στον προορισμό σου.
Το ποτάμι σε χτυπά σε κάμποσες πέτρες μέχρι να σε βγάλει στον ωκεανό. Θα
πρέπει την ψυχούλα σου να την αγαπάς περισσότερο, έχει κι εκείνη μικρά
κοκαλάκια που αν σπάσουν, νάρθηκα δεν σηκώνουν.