Αγαπητοί βιβλιοφάγοι της παρέας, η αλήθεια είναι
ότι πρώτη φορά διαβάζω βιβλίο του Θοδωρή Παπαθεοδώρου και ομολογουμένως
εντυπωσιάστηκα από τις ζωντανές περιγραφές μιας εποχής έντονων
κοινωνικό-πολιτικών ανακατατάξεων όπως είναι η ταραχώδης δεκαετία 60
λίγο πριν την δικτατορία.
ΚΛΙΚ για να διαβάσετε την υπόθεση |
Μέσα απ΄ το μυθιστόρημα του κου Παπαθεοδώρου,
ξεπηδούν νοσταλγικά, ολοζώντανες ιστορίες απλών, καθημερινών ανθρώπων
του μόχθου και της βιοπάλης, ανθρώπων που παλεύουν για τον επιούσιο, που
αντιτάσσονται στην μοίρα τους, έχοντας όλοι τους ως σημείο αναφοράς
αλλά και κατοικίας το κτίριο Δουρούτη. Πρόκειται για ένα επιβλητικό
οικοδόμημα της εποχής, τόσο αρχιτεκτονικά όσο και ιστορικά που τώρα
στεγάζει την Πινακοθήκη του Δήμου.
Είναι λοιπόν, ένα μυθιστόρημα που σε
προσκαλεί να γευτείς ένα υπέροχο ταξίδι στο παρελθόν με νοσταλγικές
εικόνες της Αθήνας του ΄60. Ένα μειονέκτημα που θα ήθελα να επισημάνω,
είναι η εμμονή του συγγραφέα σε μία λεπτομερή περιγραφή συναισθηματικών
καταστάσεων και προσώπων που προσωπικά με κούρασε λίγο και που μάλλον
οφείλεται στην τρομερή ικανότητα του συγγραφέα μας να χειρίζεται την
γλώσσα και να ζωγραφίζει με τις λέξεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η
λεπτομερής συναισθηματική κατάσταση της Άννας του βιβλίου και το
τρομερό αδιέξοδο στο οποίο υπεισέρχεται, εάν δηλ –-προκειμένου
ν΄αποφύγει την φτώχεια- ,θα έπρεπε να δουλέψει στο πορνείο της κα
Μπέμπας ή όχι.
Η εκτενέστατη περιγραφή ιστορικών γεγονότων αλλά και
πολιτικών ζυμώσεων της εποχής του 60,αποτελούν το πλαίσιο μέσα στο οποίο
εξελίσσονται και οι προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων της εποχής. Σε
γενικές γραμμές πρόκειται για ένα λογοτεχνικό αριστούργημα ευαίσθητο,
τρυφερό που προσωπικά μου προκάλεσε συναισθήματα νοσταλγίας, πόνου,
συγκίνησης συμπάσχοντας με απλές, καθημερινές και τυραννισμένες ψυχές
μιας δύσκολης εποχής!
Με την αγωνία στα ύψη περιμένω και το δεύτερο και
τελευταίο μέρος της ιστορίας μας, όπως αναφέρεται και στο τέλος του
βιβλίου ΖΩΕΣ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ.