Το οδοιπορικό μιας ζωής αποτυπωμένο σ' ένα βιβλίο εσόδων 1ης κατηγορίας, χωρίς σημεία στίξης, μα ξέχειλο από συναισθήματα και εικόνες. Η κατάθεση ψυχής ενός άντρα για τα γεγονότα που χαράκτηκαν ανεξίτηλα στην καρδιά και στο μυαλό του, και που με απλότητα κατέγραψε, αφήνοντας πίσω του μια μοναδική παρακαταθήκη για την οικογένειά του, και ταυτόχρονα μια συγκλονιστική μαρτυρία για τους αναγνώστες αυτού του βιβλίου.
ΚΛΙΚ για να διαβάσετε την υπόθεση |
Η κα Πολύμνια Κοσσόρα αποφάσισε να εκδόσει τις αναμνήσεις του πατέρα της Αρίστου, όπως τις μετέφερε στο τετράδιο του ο ίδος, εμπλουτίζοντας το πολύτιμο αυτό υλικό με τη δική της έρευνα και τη συγγραφική της ματιά. Μέσα από τις σελίδες του ζωντανεύουν οι μνήμες του παρελθόντος και έρχονται στο φως σκηνές και ιστορίες των προσφύγων, οι οποίοι βίωσαν τη φρίκη του ξεριζωμού και έψαξαν για απάγκιο στη Μεγάλη πατρίδα. Μα τελικά γνώρισαν την απαξίωση, την κατοχή, τον εμφύλιο, που άφησαν πληγές στο κορμί και στην ψυχή τους.
Η αμεσότητα της γραφής με συγκίνησε βαθιά. Η εξιστόρηση ενός απλού ανθρώπου της πορείας του στη ζωή, με μόχθο, καθημερινό αγώνα, πόνο, καημό μα και χιούμορ που ξεπηδά μέσα από την απαρίθμηση των αβαριών του, αποκαλύπτουν έναν άντρα τρυφερό, ευαίσθητο, γενναιόδωρο, και με μια ευγενική ψυχή που δίνει μαθήματα στάσης ζωής και αισιοδοξίας.
Η προσωπική αφήγηση εναλλάσσεται με την περιγραφή σε γ' πρόσωπο, γεγονός που βοηθά πολλές φορές στη συναισθηματική αποφόρτιση του αναγνώστη. Οι περιγραφές των καταστάσεων που έζησαν οι Μικρασιάτες καθηλώνουν και παρουσιάζουν με γλαφυρότητα το μένος και το μίσος των Τούρκων. Όμως αυτό που σοκάρει περισσότερο είναι οι τόσο δύσκολες στιγμές που βίωσαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι όταν επέστρεψαν γεμάτοι ελπίδα και όνειρα στην Ελλάδα, και τελικά γεύτηκαν το ποτήρι της αδιαφορίας και του ρατσισμού.
Ο γάμος του Αρίστου με τη Σοφία με γέμισε με τόση γλύκα και πραγματικά αγάπησα την προσπάθειά του να της παρέχει όσες περισσότερες ανέσεις για το νοικοκυρίο της μέσα απο έναν ατελείωτο κύκλο μικρών εκπλήξεων. Με πλήγωσε το όνειρο της μόρφωσης που έμεινε απατηλό και χάθηκε κάτω από την επιτακτική ανάγκη για επιβίωση, για εργασία, για το μεροκάματο. Βούρκωσα με τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου καθώς μέσα από την αφήγηση αισθάνθηκα τον Αρίστο τόσο οικείο. Οι φωτογραφίες που παρατίθονται στο τέλος με έκαναν να χαμογελάσω γιατί πήραν σάρκα και οστά όλοι όσοι αναφέρονται μέσα στις σελίδες αυτής της εξιστόρησης : η Σοφία, η Στάσα, η Κατίνα, η Βασιλίτσα, η Πολύμνια, η Ελένη και φυσικά ο πρωταγωνιστής.
Κουράγιο και περηφάνεια ξεχειλίζει το ημερολόγιο του Αρίστου και καταφέρνει να ποτίσει ελπίδα και πίστη τις καρδιές...
ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΚΑΛΛΙΟΠΗ