Είναι αλήθεια ότι στην εγχώρια παιδική λογοτεχνία η μορφή του "πατέρα" δεν κατέχει την περίοπτη θέση της μαμάς, και σπάνια του αποδίδουμε τη θέση που του αξίζει. Ο συγγραφέας Παναγιώτης Δημητρόπουλος στο βιβλίο του "ο μπαμπάς μου ...ο ήρωάς μου", όχι μόνο δημιούργησε μια υπέροχη ιστορία με επίκεντρο την πατρική αγάπη, αλλά άγγιξε με μεγάλη ευαισθησία και λεπτότητα ένα ιδιαίτερο θέμα. Ένα θέμα που ακουμπά όλο και πιο συχνά τις σύγχρονες οικογένειες. Τον θετό πατέρα. Τον πατέρα δηλαδή που δεν είναι ο βιολογικός γονιός του παιδιού, αλλά είναι εκείνος που καλείται να το αναθρέψει και να το αγκαλιάσει με στοργή κάτω από τις φτερούγες του. Ένα θέμα δύσκολο να κατανοηθεί από τα μικρά παιδιά - συχνά δυστυχώς και από τους ενήλικους - αποτυπώνεται με απλό, λιτό και άκρως συναισθηματικό τρόπο μέσα από τις σελίδες αυτού του θαυμάσιου βιβλίου.
ΚΛΙΚ για να διαβάσετε την υπόθεση |
Η Καλλιόπη, η κόρη του αφηγητή, θεωρεί ότι ο πατέρας του Στέφανου, του συμμαθητή της, είναι αλλιώτικος. Είναι διαφορετικός σε σχέση με τον δικό της, γιατί δεν είναι ο "αληθινός" του μπαμπάς. Ο πατέρας της, αμέσως μετά το σχόλασμα της ζητά να της αφηγηθεί μια ιστορία από τα παιδικά του χρόνια με σκοπό να της εξηγήσει αν τελικά υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο ποιος είναι ο βιολογικός και ποιος ο θετός μπαμπάς ενός παιδιού. Η αφήγηση ξεκινά και οι αναμνήσεις ζωντανεύουν. Η μικρή Καλλιόπη παρακολουθεί εκστασιασμένη και γεμάτη αγωνία και το φινάλε λύνει όλες τις απορίες της.
Ως αφηγήτρια και εγώ αυτού του υπέροχου παραμυθιού στα παιδιά μου, ομολογώ ότι συγκινήθηκα και βούρκωσα διαβάζοντας αυτή την τόσο όμορφη και γλυκιά ιστορία. Χωρίς υπερβολές, ο συγγραφέας κατάφερε να εξηγήσει μέσα από τη διήγησή του τη δύναμη της αληθινής, άδολης, πραγματικής, ουσιαστικής αγάπης που γεννιέται στην καρδιά κάθε ανθρώπου που ξέρει να ανοίγει χωρίς δισταγμό και φόβο την καρδιά του απέναντι στο μεγαλύτερο θαύμα της φύσης : σ' ένα παιδί. Κάθε άνθρωπος που αφουγκράζεται τις ανάγκες ενός παιδιού, που έχει πάντα ανοικτή την αγκαλιά του γι αυτό, που ακούει τους φόβους του, που κατανοεί τις αγωνίες του και του παρέχει την ασφάλεια και την ηρεμία που χρειάζεται για να μεγαλώσει και να διαμορφώσει την προσωπικότητά του είναι ΓΟΝΙΟΣ. Και αυτή η λέξη δεν είναι προνόμιο μόνο των ανθρώπων που είχαν την ευλογία να φέρουν στον κόσμο μια όμορφη ψυχή. Είναι προνόμιο και παράσημο στον ώμο κάθε άντρα και κάθε γυναίκας που αφήνει στην άκρη το "εγώ" του και γίνεται ένα με το παιδί που έχει απέναντί του και που δεν φοβάται ούτε λεπτό να "θυσιαστεί", με οποιονδήποτε τρόπο, για να του προσφέρει τα πάντα. Τον κόσμο όλο. Ένα μήνυμα που αποτυπώνεται μοναδικά μέσα από την ιστορία του Γεράσιμου και του Άγγελου, και που στέλνει και ένα μήνυμα σε όλους εκείνους τους μεγάλους που αδυνατούν να συλλάβουν το μεγαλείο των θετών γονιών.
Με μια λιτή αλλά περιεκτική εικονογράφηση που συνοδεύει καταπληκτικά το κείμενο του βιβλίου και με έναν ωραίο ρυθμό στην πλοκή που κρατάει σε αγωνία τα παιδιά, "ο μπαμπάς μου ...ο ήρωάς μου" πετυχαίνει απόλυτα το στόχο του. Να συναρπάσει τους μικρούς φίλους, να κινητοποιήσει τη φαντασία τους αλλά κυρίως να τους διδάξει μηνύματα δυνατά : την αξία της φιλίας, της συγχώρεσης, της διαφορετικότητας, της κατανόησης, της αποδοχής. Και οφείλω να συγχαρώ τον συγγραφέα και την Ελληνοεκδοτική για την εξαίρετη κίνησή τους να προσφέρουν με την αγορά κάθε βιβλίου, 2€ στη Φλόγα, στο Σύλλογο Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια.
Ένα παιδικό βιβλίο που ζεσταίνει τις καρδιές ...
ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΚΑΛΛΙΟΠΗ