Στις 14 Νοέμβρη κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καστανιώτη το νέο
βιβλίο της Λένας Διβάνη "Τι έµαθα περπατώντας στον κόσµο", ένα
ταξιδιωτικό λογοτεχνικό χρονικό που διαβάζεται σαν µυθιστόρηµα.
Πέντε
χρόνια µετά το πολυδιαβασµένο και µεταφρασµένο "Εγώ ο Ζάχος Ζάχαρης" και τρία χρόνια µετά την ιστορική µελέτη "Η ύπουλος θωπεία", η
συγγραφέας επιστρέφει στην πεζογραφία για να µας ταξιδέψει σε κοινωνίες άγνωστες και τόπους γοητευτικούς: στην ύπαιθρο, στις πόλεις,
στα χωριά και κυρίως στους ορεινούς όγκους, στις µυθικές
οροσειρές του πλανήτη, στο Βιετνάµ, στην Ινδία, την Ελβετία, τη Νέα
Ζηλανδία, την Αιθιοπία, την Παταγονία, την Κούβα και τη Βενεζουέλα – εκεί
όπου η έκπληξη διαρκώς παραµονεύει, σε µέρη απόκοσµα όπου ο
άνθρωπος αναζητά το µεγαλείο της φύσης.
ΥΠΟΘΕΣΗ
Όταν τελειώσεις σχολείο και πανεπιστήµιο, φίλε αναγνώστη, ένας τρόπος υπάρχει να συνεχίσεις την εκπαίδευσή σου: να ξεβολευτείς. Να αφήσεις τον καναπέ και να αρπάξεις σακίδιο, µποτάκια και διαβατήριο. Να αγαπήσεις τα λιµάνια, τα αεροδρόµια, τις
άγνωστες λέξεις, τον ύπνο σε σκηνή, τις παράξενες φάτσες, τις
αναπάντεχες συναντήσεις.
Να φτάσεις στην εκρηκτική Βενεζουέλα του ετοιµοθάνατου Τσάβες, στη σέξι Κούβα όπου όλα αλλάζουν εκτός από τη
λατρεία του Τσε, στην προβιοµηχανική Αιθιοπία των κοµµένων κλειτορίδων,
στο Βιετνάµ όπου ο σκύλος είναι σπουδαίος µεζές, στη Γη του
Πυρός όπου ο Δαρβίνος εµπνεύστηκε τη θεωρία του, στη Νέα Ζηλανδία των
Μαορί όπου το νερό τρέχει ανάποδα, για να δεις τον κόσµο ανάποδα:
όχι µόνο πόλεις, που είναι σκέτη βιτρίνα – για να δεις όλη την
αλήθεια, πρέπει να πας και στα χωριά και στα βουνά. Μην τροµάζεις, δεν
χρειάζεται να είσαι αθληταράς. Όποιος θέλει να ανεβεί ανεβαίνει.
Εγώ το πρωτόκανα πριν από δεκαέξι χρόνια – θα δεις πώς και
γιατί.
Αποφάσισα λοιπόν να κλείσω σ’ ένα βιβλίο τις πιο αστείες,
µαύρες, απροσδόκητες ιστορίες που µε συνάντησαν όσο περπατούσα στα
βουνά και στις πόλεις του κόσµου. Είπα να σου διηγηθώ τι έπαθα και
τι έµαθα, µήπως την επόµενη φορά έρθεις κι εσύ.