Και έρχεται εκείνη η μαγική στιγμή, που ενώ νομίζεις
πως ''γνωρίζεις'' το συγγραφέα, τον τρόπο γραφής&σκέψης μέσα από όσα
βιβλία του έχεις ήδη διαβάσει, τελικά διαπιστώνεις με
έκπληξη,θαυμασμό&περισυλλογή πως αυτός ο συγγραφέας ως τώρα σε
ταξίδευε με τις ιστορίες του, αλλά τώρα σε έστειλε σε άλλη διάσταση, πλήρως απογειωμένη,σχεδόν σε έκσταση, με όλες τις αισθήσεις σου σε
εγρήγορση.
Γραφή ρέουσα,με άκρατο ρεαλισμό στα όρια του κυνικού,γροθιά
στο στομάχι δηλαδή για να είμαστε ειλικρινείς. Όμως παράλληλα,γραφή με
ταυτότητα ,φυσιογνωμία ιδιαίτερη που είναι μαγνήτης για σένα καθώς
ξεδιπλώνει ο συγγραφέας την ιστορία με μαεστρία και σε ωθεί να
σεργιανίσεις στα άδυτα του μυαλού της Βενετίας και του Άγγελου. Ρουφάς
αχόρταγα ,λέξη προς λέξη,γραμμή προς γραμμή,σελίδα προς σελίδα τα
γεγονότα που καταιγιστικά λαμβάνουν χώρα με τους ήρωες ,αδύναμους στα
τελεσίγραφα της ζωής αλλά και αγωνιστές δίχως όρια στον αγώνα δίχως όρια
της μοίρας.Βενετία και Άγγελος.
Δυο ήρωες που κυριολεκτικά μίσησα
,πόνεσα,αγάπησα και στο τέλος λάτρεψα .Καμωμένοι ως την παραμικρή
λεπτομέρεια από τα χέρια του Σακελλαρόπουλου σαν γλυπτά έτοιμα για
έκθεση,για να διαπιστώσεις πόσο&πως είναι αμείλικτη η ζωή σε όλες
τις εκφάνσεις της. Δύο χαρακτήρες,τόσο δυνατοί,τόσο πολυδιάστατοι,τόσο
θελκτικοί στα αδηφάγα μάτια του αναγνώστη και παράλληλα τραγικοί,σαν
ήρωες αρχαίων τραγωδιών. Και τέλος,όπως στις αρχαίες τραγωδίες επέρχεται
η κάθαρση στη λύση του μύθου,λυτρωτικά για τα πρόσωπα και τον θεατή
έτσι και στην ''παγίδα των χρωμάτων'' ο κ.Σακελλαρόπουλος σαν ζωγράφος
με το καβαλέτο του,την πανδαισία των χρωμάτων του, λυτρώνει τους ήρωες
και εμάς ,τους αναγνώστες.
Έκλαψα πολύ σε αυτό το μυθιστόρημα, για
λόγους που έχουν να κάνουν με την πλοκή και δεν θα ήθελα να φωτίσω καμία
πτυχή τους,αποκαλύπτοντας λεπτομέρειες.Η ηρωίδα ακολουθεί ένα
δύσβατο,κακοτράχαλο μονοπάτι,για να βρει ξανά τον εαυτό της ,περνώντας
κάποια στιγμή, χρόνο εγκλεισμού σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Εκεί ,οι
ολοζώντανες περιγραφές σαν να σου μιλάνε,σε ωθούν να αντιληφθείς πόσο
αδύναμο είναι το τυρρανισμένο από τη μοίρα μυαλό ,αλλά και πόσο δυνατό
μπορεί να γίνει ,όταν έχεις γύρω σου ανθρώπους που σε αγαπάνε,σε
στηρίζουν και έτσι μόνος σου βρίσκεις τη θέληση να βγεις στο φως!!
Είναι
ένα μυθιστόρημα, εγκώμιο στο πεπρωμένο του ανθρώπου και ύμνος στη ζωή
με τα πάνω και τα κάτω της..Γιατί,όπως αναφέρει και ο συγγραφέας, ό,τι
και να γίνεται,σημασία έχει να μη χάσεις τον σκοπό σου...ας χαθείς,ας
πλανευτείς στο τέλος θα επιστρέψεις στον προορισμό σου!!Χωρίς
υπερβολή,φόβο και πάθος είναι από τα καλύτερα κοινωνικά μυθιστορήματα
που έχω διαβάσει,κατέχοντας δεσπόζουσα θέση στη βιβλιοθήκη της καρδιάς
μου!!