Αποκλειστική Συνέντευξη με τον συγγραφέα Στυλιανού Στέλιο!

Η χαρά για το blog μας είναι απερίγραπτη καθώς έχουμε την τιμή και τη χαρά να φιλοξενούμε τη συνέντευξη ενός μοναδικού συγγραφέα και ενός γλυκύτατου ανθρώπου, ο οποίος με την δυνατή του πένα καταφέρνει σε κάθε βιβλίο του ν' αγγίζει μαγικά τις καρδιές των αναγνωστών του. Ο κος Στέλιος Στυλιανού μας μίλησε για όλα με αφοπλιστική ειλικρίνεια και σας αφήνουμε να την απολαυσετε!

Ο Στέλιος Δ. Στυλιανού γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου. Σπούδασε κινηματογράφο, θέατρο και τηλεόραση. Από το 1975 είναι μόνιμος κάτοικος Αθηνών και εργάζεται ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και διευθυντής παραγωγής στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Από το 1979 είναι μέλος της εταιρίας Ελλήνων σκηνοθετών και παράλληλα ασχολείται με το γράψιμο.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποια ήταν η αφορμή για να γράψετε το πρώτο σας βιβλίο;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Αφορμή για να γράψω είναι πάντα κάποια βιώματά μου ή κάποιο  γεγονός που να με έχει αγγίξει και να με έχει συνταράξει. Έτσι και το πρώτο μου βιβλίο ήταν το βίωμά μου και τα συναισθήματά μου μετά την απόλυσή μου από την επιστράτευση στην εισβολή του 1974 στη Κύπρο.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Τι θεωρείτε ότι είναι πιο σημαντικό σε ένα βιβλίο : οι χαρακτήρες ή η πλοκή;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Στο βιβλίο θεωρώ σημαντικό το να μην γράφει κανείς μόνο για να γράψει, αλλά να αισθάνεται και να ζει αυτά που αποτυπώνει στο χαρτί. Σημαντικό είναι το βίωμα, η ιστορία, η πλοκή η τεχνική των ανατροπών και η δημιουργία των χαρακτήρων κάθε ήρωα.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πέστε μας δυο λόγια για το νέο σας βιβλίο

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Το τελευταίο μου βιβλίο “Η ΜΙΧΡΙΜΠΑΝ Η ΝΕΡΑΙΔΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ”, είναι ένα μυθιστόρημα όπου μέσα από μια ερωτική ιστορία μπόρεσα να περιγράψω όσα έχουν αποκρύψει όλοι οι άλλοι για τη ζωή στη Σμύρνη και τις ευθύνες για την καταστροφή του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Το νέο σας βιβλίο αν ήταν τραγούδι, ποιο θα ήταν;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οπωσδήποτε ένας Σμυρνέικος αμανές θρήνος για τις χαμένες πατρίδες

ΕΡΩΤΗΣΗ : Πόσο δύσκολο είναι ένας άντρας να γράφει βιβλία με πρωταγωνίστριες γυναίκες και να αποδώσει τόσο εύστοχα τη γυναικεία ψυχοσύνθεση; Πώς τα καταφέρνετε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Γνωρίζω πολύ καλά τη γυναικεία ψυχοσύνθεση αφού είμαι λάτρης του γυναικείου φύλου. Λατρεύω τη θηλυκή υπόσταση που γεννά. Η Γαία, η Εύα, Αφροδίτη... η αγάπη... Η σύζυγος η μάνα η αδερφή το έτερον ήμισυ. Η μήτρα, το παν που δημιουργεί τα πάντα.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Οι τίτλοι των βιβλίων είναι πάντα  πολύ ιδιαίτεροι. Με ποιο κριτήριο τους επιλέγετε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Τους τίτλους των βιβλίων μου τους επιλέγω μέσα από την θεματολογία μου. Ίσως γι' αυτό και είναι ιδιαίτεροι αφού αφορούν το θηλυκό και γενούν

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποιο από τα βιβλία σας θα θέλατε να γυριστεί κινηματογραφική ταινία, ποιο να παιχτεί στο θέατρο και ποιο θα επιλέγατε ως σήριαλ για την τηλεόραση;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Όλα μου τα βιβλία τα αγαπώ αφού είναι δικά μου δημιουργήματα. Είναι παιδιά μου και δεν μπορώ να τα ξεχωρίσω. Το ποιο θα ήθελα να γίνει ταινία, θεατρικό τηλεοπτική σειρά ή ότι άλλο εγώ δεν μπορώ να το επιλέξω. Γιατί όχι όμως όλα, αφού είναι γραμμένα με τόση αγάπη και πάθος ως εικόνες ζωής;

ΕΡΩΤΗΣΗ : Υπάρχει κάποιος Έλληνας ή ξένος συγγραφέας που θεωρείτε μέντορά σας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οπωσδήποτε δυο τεράστιοι Έλληνες ποιητές μας. Ο Τάσος Λειβαδίτης και ο Έκτωρ Κακναβάτος. Ιδιαίτερα όμως μέντοράς μου ο αείμνηστος Τάσος Λειβαδίτης που με έπεισε να γράψω όταν εγώ ντρεπόμουν έστω και να διαβάσει κάποιος τα όσα έγραφα.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Μπορείτε να θυμηθείτε μια φράση που σας είπε αναγνώστης / αναγνώστρια  των βιβλίων σας και σας άγγιξε βαθιά;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι φράσεις από τις χιλιάδες αναγνώστριες και αναγνώστες μου χιλιάδες που όλες δίχως καμιά εξαίρεση με έχουν αγγίξει και με αγγίζουν βαθιά κάθε στιγμή και με ακολουθούν στη ζωή και στην καριέρα μου σαν φάροι που μου φωτίζουν τη ψυχή κι όλο μου το είναι

ΕΡΩΤΗΣΗ :Αν ακούσετε μια αρνητική κριτική για κάποιο από τα βιβλία σας, σας επηρεάζει;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Όσο κι αν φανεί παράξενο δεν μου έτυχε ποτέ κάποια κακή κριτική, όμως αν μου τύχαινε θα με επηρέαζε το ίδιο με κάθε κριτική που δέχομαι καθημερινά είτε καλή είτε κακή. Οι απόψεις των αναγνωστών, είτε θετικές είτε αρνητικές είναι πάντα καλοδεχούμενες κι εποικοδομητικές. Πιστεύω πως και μια κακή κριτική συνετίζει και με κάνει να γίνομαι καλλίτερος. Έτσι κι αλλιώς ως χαρακτήρας δεν είμαι ευάλωτος στην κολακεία.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Υπάρχει κάποιο βιβλίο της ελληνικής ή παγκόσμιας λογοτεχνίας που θα θέλατε να το είχατε γράψει εσείς;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Και βέβαια υπάρχουν πάρα πολλά βιβλία και ξένων και Ελλήνων λογοτεχνών που θα ήθελα να τα έγραφα εγώ, όμως είναι τόσα πολλά που και 100 ζωές να είχα δεν θα τα προλάβαινα.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Ποια άλλα ενδιαφέροντα έχετε;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Άλλα ενδιαφέροντα εκτός από το να γράφω, οπωσδήποτε το επάγγελμά μου, η σκηνοθεσία που είναι η μεγάλη μου αγάπη, η μελέτη της αρχαίας φιλοσοφίας και ιστορίας μας και.... να το πω; Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ... Οι πολεμικές τέχνες.

ΕΡΩΤΗΣΗ : Κάτι τελευταίο που θέλετε να πείτε στους αναγνώστες σας;

ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Τι θα ήθελα να πω στις αναγνώστριες και στους αναγνώστες μου; Πολλά. Πάρα πολλά μα πιο πολύ ένα μεγάλο ευχαριστώ για την αγάπη και την συμπαράστασή τους κι ακόμα ένα τελευταίο: Αν δεν υπήρχατε εσείς λατρεμένοι μου αναγνώστες κι αναγνώστριες, εγώ τι θα ήμουν; Εσείς με ανεβάσατε εδώ που βρίσκομαι και γι'  αυτό σας λατρεύω και σας ευγνωμονώ!

ΒΙΒΛΙΑ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ

Από τις εκδόσεις Όμβρος κυκλοφορεί το διήγημα : «Περιπλάνηση ανάμεσα στα σκουπίδια» 1993 .
Από τις εκδόσεις Δίοδος κυκλοφορεί το διήγημα : «Τίποτα πιο αληθινό από το ψέμα» 1998.

1. "Αννέ σημαίνει μάνα"

Κάθε που πεθαίνει η Αφροδίτη γίνεται ωραία, γίνεται η αγάπη που την ποθούν και ξεχύνεται στο μπλε της θάλασσας. Κουρσάροι του κορμιού της από Ανατολή και Δύση αφήνουν ανάξια σημάδια πάνω της και, τότε, σαν μια παραμορφωμένη γιγάντια σκιά, απλώνεται πάνω από τον Αετό και το Λύκο, παίρνει σταγόνες από το αίμα τους και βάφει των δύο γενναίων τα στεφάνια. Κι έτσι άδικοι νικητές περπατούν μονάχοι στο ίδιο όνειρο· ένα όνειρο με εικόνες μαρτυρίων γεμάτο, με έρωτα που σφαδάζει και φλόγες που σβήνουν σιωπηλά κάτω από δυνατή βροχή. Και στο τέλος του ονείρου, η Αρσινόη να σκεπάζει τις ενοχές τους ενώ το κλάμα της Κιουρφερέ να τους ψιθυρίζει πως αννέ σημαίνει μάνα...

2. "Είσαι γυναίκα, είσαι γη"

Θα σου διηγηθώ μια ιστορία, για πρώτη φορά, μα θα 'ναι σαν να την έχεις ζήσει ξανά, σαν από χρόνια κάποιοι άλλοι να είχαν υφάνει το μαγνάδι της αλήθειας.
Ήταν νύχτα καλοκαιριού και το ολόγιομο φεγγάρι πήρε ένα χρώμα κατακόκκινο σαν το αίμα κι όλος ο ουρανός μάτωσε, κι όλοι τότε τρόμαξαν, γιατί τέτοιο φεγγάρι πριν από τη χάση του είναι κακό σημάδι... Κι εσύ, που πίστευες στα παραμύθια, αθώα χαμογελούσες, αλλά το παρελθόν σε σίμωνε ανύποπτα και σημάδευε τις πληγές σου, ενώ εσύ βυθιζόσουν σ' ένα χρυσοκόκκινο ποτάμι. Ίδιο χρυσοκόκκινο σαν το δαχτυλίδι αυτό που φοράς τώρα, κειμήλιο από μια αγάπη θυέστεια, οδυνηρή.
Παράξενο τώρα που εσύ πρέπει να γράψεις το τέλος αυτής της ιστορίας... Είσαι γυναίκα όμως και, σαν γυναίκα, μόνο εσύ μπορείς να προκαλέσεις το χρόνο· μόνο εσύ θα γεννήσεις έρωτα. Είσαι γη και, σαν γη, μόνο εσύ σπέρνεις φλογερά λουλούδια· μόνο εσύ γιορτάζεις με τη βροχή, κι όπως θα χορεύεις στης ζωής τους κύκλους, σιωπηλά, θα γίνεις όνειρο, καημός, τραγούδι εσύ για μένα.

3. "Για ποιον είναι τα δάκρυα, Σιμόνη"

Για ποιον είναι τα δάκρυα, Σιμόνη;
Δεν μπορείς ούτε εσύ να ξεχωρίσεις πια. Είναι τόσοι εκείνοι που έχασες, τόσοι εκείνοι που ξεριζώθηκαν από τη ζωή σου χωρίς να τους πεις αντίο.
Και τώρα; Τι κάνεις τώρα;
Λυπάσαι. Θυμώνεις. Αναρωτιέσαι...
Ποια μοίρα είναι αυτή που καταδικάζει έναν ολόκληρο λαό να κρύβεται, να διώκεται, να υποφέρει; Ποια κατάρα είναι αυτή που οδηγεί μια οικογένεια σαν τη δική σου στο χωρισμό; Κι ο έρωτας; Μπορεί η αγάπη να ευδοκιμήσει μέσα σε έναν κλοιό πολέμου, βίας και εγκλημάτων; Έχει τη δύναμη να σε αιχμαλωτίσει αιώνια σε ένα ευτυχισμένο όνειρο δίχως τέλος;
Οι απαντήσεις μένουν μετέωρες. Ψηλαφίζεις με αγωνία το λαιμό σου. Σε εκείνο το σημείο κρεμόταν κάποτε το ολόχρυσο μενταγιόν σου. Από τη μια μεριά ήταν χαραγμένο το αστέρι του Δαβίδ, από την άλλη το όνομά σου. Το πρόσφερες στον Μάριο. "Για να μη με ξεχάσεις", του ψιθύρισες και αυτός, με τη σειρά του, σου έδωσε το βαφτιστικό σταυρό του. "Για να σε φυλάει από κάθε κακό".
Σε προφύλαξε όμως; Τήρησε την υπόσχεσή του; Κοίταξε πίσω, στο παρελθόν. Άφησε τις αναμνήσεις σου να σε ταξιδέψουν. Ο χρόνος δεν κυλάει πια. Στέκεται και σε περιμένει... 1938, 1943, 1948... Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Παλαιστίνη...
Όπου κι αν πηγαίνεις, όπου κι αν βρίσκεσαι, κουβαλάς τη μοναξιά σου, Σιμόνη. Σαν τη φθαρμένη βαλίτσα και το βιολί σου, δεν την αποχωρίζεσαι ποτέ. Κάποτε, όμως, ακόμα και αυτή, θα συναντήσει το ταίρι της. Και τότε, η μελωδία από ένα ακορντεόν θα επουλώσει όλες τις ανοιχτές πληγές σου.

4. "Ο άνεμος του πάθους"

Από την Αναβρύτη, ένα χωριό έντεκα χιλιόμετρα μακριά από τη Σπάρτη, η μικρή Ιωάννα ξεκινά τη δύσκολη πορεία προς την ενηλικίωσή της. Ορφανή, με το στίγμα ενός φονιά πατέρα να την ακολουθεί, πηγαίνει στην Αθήνα, ελπίζοντας εκεί να βρει μια καλύτερη ζωή κι ίσως την αληθινή αγάπη. Η αγάπη όμως θα αργήσει πολύ, και η Ιωάννα θα σκοντάψει σε λάθος άντρες και θα πέσει επανειλημμένα θύμα εκμετάλλευσης. Κάποια στιγμή θα αποκτήσει χρήμα και δόξα, αλλά ακόμα και τότε τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας θα την οδηγήσουν στην απελπισία.
Η ιστορία της Ιωάννας μοιάζει με παραμύθι. Όσο παράξενο όμως κι αν φαίνεται, είναι πέρα για πέρα αληθινή.

5. "Το όνειρο της Αννέ" 

Ένα ξαφνικό τηλεφώνημα κι ο Ευαγόρας επιβιβάζεται για ένα ταξίδι επιστροφής στην Κύπρο. Ο Ονήσιλος, ο πατέρας του, πεθαίνει και το γεγονός αυτό γίνεται αφορμή να συναντήσει ανθρώπους από ένα παρελθόν με το οποίο αρνούνταν χρόνια να αναμετρηθεί. Η Αφροδίτη, η αδελφή του, που τούρκεψε, ο σύζυγός της και παιδικός του φίλος Αττίλα, η μεγάλη και η μικρή Αρσινόη, η Κάθριν και ο πατέρας της, η Άννα, η γριά Κιουρφερέ, ενωτικοί, ανθενωτικοί, Τούρκοι, Έλληνες, σε μια αυλή μαζεύονταν όλοι, κι ύστερα... όλοι έστρεψαν το βλέμμα τους αλλού, σαν να μην ήθελαν να δουν. Στην ίδια αυλή πάλι, με το χρόνο να έχει ξεπλύνει το κόκκινο της νιότης, με τα φαντάσματα των αγνοουμένων να περιπλανώνται, τις σκονισμένες πινακίδες «Δεν ξεχνώ» σκόρπιες εδώ κι εκεί, καλούνται τώρα να αναμετρηθούν, να προσμετρήσουν κέρδη και απώλειες, να καταλήξουν, ίσως, σε μια πιο σοφή αφαίρεση.

6. "Το μυστικό της Αλκυόνης"

Όταν μεγαλώνεις δίχως τους γονείς σου και μπαίνεις απότομα στον κόσμο των μεγάλων, προσπαθώντας να τον αντιληφθείς και να εξοικειωθείς με τα ελαττώματα και τις αμαρτίες του, γίνεσαι, θες δε θες, κι εσύ ένας από αυτούς".
Στα δεκαπέντε της χρόνια, η Αλκυόνη εισήλθε ακούσια στη σκληρή πραγματικότητα μέσα από τα σφάλματα των γονιών της. Η μητέρα της, μια όμορφη νέα γυναίκα, παρασυρμένη από το ερωτικό της πάθος για ένα γοητευτικό άντρα, αποκαθηλωθηκε στα μάτια της κόρης της, όταν εκείνη τυχαία ανακάλυψε το ανίερο μυστικό της. Ο πατέρας της, που συνεχώς ταξίδευε για να εξασφαλίσει μια άνετη ζωή στην οικογένεια του, άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην ψυχή της Αλκυόνης. Κι εκείνη, πληγωμένη, βρήκε παρηγοριά στον παθιασμένο έρωτα της με το θείο Αλκιβιάδη... Όταν αποφάσισε να ανοίξει τα φτερά της και να πετάξει ψηλά, βρήκε την απόλυτη ολοκλήρωση όπως μόνο μια γυναίκα μπορεί, αφήνοντας πίσω της μάταιους φόβους και ανασφάλειες. Δεν είχε, όμως, υπολογίσει πως οι ανθρώπινες σχέσεις κι ο έρωτας είναι παιχνίδια που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει.

7. Μιχριμπάν: Η νεράιδα της Σμύρνης

Η Μιχριμπάν έτρεξε προς την προκυμαία. Κοίταζε μια το λιμάνι και μια το πλήθος των δυστυχισμένων που πηδούσαν μες στις βάρκες και στη θάλασσα για να σωθούν, όταν ένας βαρκάρης την τράβηξε από το χέρι. Πίσω η Σμύρνη καιγόταν κι ένας μαύρος καπνός σκοτείνιαζε τον ουρανό. Ίσως αυτές ήταν οι τελευταίες εικόνες που είδε λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις της και με αυτές βυθιζόταν...
Από εκείνη τη στιγμή, η μοίρα έκλωθε κουβάρι το ριζικό της. Γεννημένη στο Φραγκομαχαλά από πατέρα Έλληνα και μάνα Εβραία, ήταν πανέμορφη σαν νεράιδα. Μαζί με τη Νεριμάν, ήταν τα δουλικά στο αρχοντικό του Βελισάρογλου. Εκεί έμελλε να γνωρίσει τον Μεχμέτ, τον παιδικό της έρωτα, που αργότερα έγινε αξιωματικός στο στρατό του Κεμάλ, εκεί έμαθε τα χαρτιά και τα μπουγιούμια από την αγαπημένη της νενέ.
Μετά την καταστροφή βρέθηκε στους κερχανέδες, πουλώντας την ομορφιά της. Η μπιρ γκιουζελίν, όπως την αποκαλούσαν, με το μελαγχολικό χαμόγελο και τη βελούδινη φωνή, ήταν περιζήτητη. Πλούσιοι Λεβαντίνοι τη γέμιζαν χρυσές λίρες για ένα σικίμ, ενώ εκείνος ο ανατολίτικος αμανές που τραγουδούσε μεθούσε και το φεγγάρι. "Είμαι η Μιχριμπάν, η Νεράιδα της Σμύρνης", έλεγε συχνά στον εαυτό της καθώς κοιταζόταν στον καθρέφτη λίγο πριν βγει στο πάλκο για να τραγουδήσει.
Ο ψεύτικος έρωτας και το χρυσάφι, ραμμένα σ' ένα παλιό φόρεμα, διαφέντευαν από εδώ και πέρα τη ζωή της. Περιπλανώμενη στις γειτονιές της ρημαγμένης Ελλάδας, βρέθηκε ύστερα από χρόνια στα προσφυγικά του Πειραιά με εισιτήριο το κορμί της. Ένιωθε να βουλιάζει συνεχώς στο βούρκο, διασκεδάζοντας τους δωσίλογους της Γκεστάπο. Ήθελε να ξεφύγει, ν' αγωνιστεί... Έτσι, εντάχθηκε στην Αντίσταση.
Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, η Μιχριμπάν, εντυπωσιακή μες στο γαλάζιο της φόρεμα, φθάνει στο λιμάνι και τα μάτια της βουρκώνουν αντικρίζοντας τη γενέτειρά της· τη Σμύρνη που λάτρεψε και την έκαψαν οι Τούρκοι. Τα χώματα που τη γέννησαν και βάφτηκαν με το αίμα τόσων αθώων, εκεί που έχασε ένα παιδί και μαζί τα όνειρά της. Την πόλη που την ονόμασε Περίμ - νεράιδα. Μοναδική κληρονομιά της τώρα, ένα ούτι, ο αμανές και το κλάμα της ψυχής της. 

ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΚΑΛΛΙΟΠΗ