Κριτική του βιβλίου "Κι άλλο" Χακαν Γκιουντάϊ, εκδόσεις Ωκεανίδα

Χαίρομαι τόσο πολύ που η θάλασσα των αναγνωστικών μου επιλογών με ξέβρασε στις ακτές μιας συναρπαστικής λογοτεχνικής ηπείρου με το όνομα "Κι άλλο". Γιατί το μυθιστόρημα του συγγραφέα Χακαν Γκιουντάι είναι ένας άλλος κόσμος. Μια άλλη γη που μόλις την ανακαλύπτεις στέκεσαι εκστασιασμένος. Μια έκρηξη λέξεων, εικόνων, συναισθημάτων. Ένας ατελείωτος πόλεμος ανάμεσα στη λογική και την παραφροσύνη. Ένα ανελέητο παιχνίδι γάτας ποντικιού με τραγικές προεκτάσεις. Ένας αντιήρωας που θες να τον αγκαλιάσεις αλλά σοκάρεσαι με τις σκέψεις και τις πράξεις του. Ένα μυθιστόρημα που οι ρόλοι μπερδεύονται. Ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός; Πόσο μπορεί να διαταραχθεί η ψυχική ισορροπία ενός παιδιού όταν ζει χωρίς αγάπη, όταν αντικρίζει καθημερινά την ανείπωτη φρίκη;

ΚΛΙΚ για να διαβάσετε την υπόθεση

Ο εννιάχρονος Γκαζά βιώνει μια σκληρή πραγματικότητα καθώς ο πατέρας του Αχάντ είναι διακινητής μεταναστών. Η μητέρα του έχει φύγει από τη ζωή στιγματίζοντας για πάντα την τρυφερή ψυχή του και παλεύει να βρει τη θέση του στην οικογενειακή "επιχείρηση", διατηρώντας την αθωότητα της ηλικίας του. Σταδιακά αρχίζει να συμμετέχει όλο και πιο ενεργά σε αυτή την αλυσίδα του ατέλειωτου δουλεμπορίου, στο οποίο εμπλέκονται όλοι οι κοινωνικοί φορείς της περιοχής. Η καθημερινή του επαφή με την ωμή βία αλλά και το αίσθημα εξουσίας που του παρέχει η θέση του, προκαλούν διαβρώσεις στον χαρακτήρα του. Ο θάνατος ενός μικρού Αφγανού από δική του αμέλεια θα τον συντρίψει. Ο Τζουμά, ο μικρός χάρτινος βάτραχος, τα δύο γιγάντια αγάλματα του Βούδα και μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση θα καθορίσουν υποσυνείδητα το πεπρωμένο του .. όμως τα βήματά του θα τον οδηγήσουν σε κακοτράχαλα μονοπάτια και οι συλλογισμοί του θα ακολουθήσουν δαιδαλώδεις διαδρομές. Θα καταφέρει να βρει τον εαυτό του και να σταθεί όρθιος;

Ένας χείμαρρος λέξεων που αποτυπώνουν με ειλικρίνεια τις σκληρές συνθήκες διαβίωσης ενός αγοριού,  το οποίο δίνει μάχη με την αδιαφορία του πατέρα του και βλέπει καθημερινά να καταστρέφονται τα όνειρά του για μόρφωση. Με κυνισμό, αλλά και συναίσθημα, ξεπηδούν από παντού αλήθειες που μαστιγώνουν τις συνειδήσεις μας και μας φέρνουν αντιμέτωπους με τη σαθρότητα της εποχής μας. Όχι, ο Χακάν Γκιουντάϊ δεν ήρθε να μας προσφέρει απλά μια δακρύβρεχτη ιστορία με επίκεντρο το θέμα των ημερών : το δουλεμπόριο προσφύγων. Οι κακουχίες που βιώνουν αυτοί οι άνθρωποι στο μακρύ ταξίδι τους προς την αβεβαιότητα με μοναδική αποσκευή την ελπίδα, βρίσκονται σε δεύτερο πλάνο. Πρωταγωνιστής είναι η ψυχή ενός εννιάχρονου αγοριού. Είναι η μάχη του καλού και του κακού που γιγαντώνεται μέσα του κάθε μέρα. Είναι η κατάπνιξη των συναισθημάτων του και η θολούρα του μυαλού του. Ο μικρός Γκαζά, σαν να βρίσκεται μέσα στον κύκλο με την κιμωλία, αισθάνεται να γέρνει μία προς τη μία και μια προς την άλλη. Μόνο που δεν υπάρχει μητρική αγκαλιά και χάδι να βοηθήσει το καλό. Υπάρχει απόρριψη, πόνος, κακοποίηση, ταπείνωση. Και μόλις μια ηλιαχτίδα φωτός προσπαθεί να ξεμυτίσει πίσω από τα γιγάντια βουνά που είναι περικυκλωμένος, ο θάνατος έρχεται να δώσει τη χαριστική βολή. Ξανά και ξανά και ξανά...Αποσυντίθεται ... αλλά προχωρά...

Μουδιασμένη διάβαζα κάθε σελίδα. Φρίκη και αποτροπιασμός και αμέσως γαλήνη, νηνεμία, καθαγιασμός της κάθε πράξης. Συνειδητό και ασυνείδητο να προσπαθούν να με πείσουν ότι κάθε πλευρά αυτής της ταραγμένης προσωπικότητας έχει δίκιο. Σκηνές που σοκάρουν περνούσαν από τα μάτια μου μα δεν μπορούσα να τα κλείσω. Γιατί αυτή είναι η αλήθεια των ημερών μας. Αποτυπωμένη με καθαρότητα και καυστική ματιά. Με έναν λόγο λιτό που όμως πυρπολεί το μυαλό και απογειώνει κάθε αίσθηση. Είσαι εκεί, μέσα στο κάδρο. Είσαι και εσύ ένα κομμάτι της εξιστόρησης. Είσαι μάρτυρας της σκληρής εικόνας του παγκόσμιου χάρτη και της πολιτικής προπαγάνδας. Και όταν φτάνει το συγκλονιστικό φινάλε είσαι πια έτοιμος να αφεθείς, και να κλάψεις ... να λυτρωθείς από τον πόνο και το διαρκές βασανιστήριο αυτής της καρδιάς και να λυτρωθείς μαζί της...

Δεν είναι δυνατόν να μην συμπεριλάβω ένα απόσπασμα από το βιβλίο  - ένα από τα πολλά που στάθηκα. "Και τελικά μοχθήσαμε να γίνουν όλα μοναδικά, καθώς αυτό ήταν το σωστό. Ένας θεός, ένας αρχηγός, ένα κράτος, ένα έθνος...Και πάνω απ' όλα ένας εχθρός. Η έννοια της μοναδικότητας ήταν ένα εύρημα, ένα θαύμα. Μπορούσαμε, υποστηρίζοντας την αναγκαιότητα να πολεμάμε όλοι έναν, να μηδενίσουμε την πιθανότητα να πολεμάμε όλοι όλους."

Ένα έπος για τη λεπτή διαχωριστική γραμμή που διαχωρίζει το καλό από το καλό, τη λογική από την παράνοια, το σωστό από το λάθος ... διατηρώντας άσβεστη τη φλόγα της ελπίδας και της ανθρωπιάς!

ΚΡΗΤΙΚΟΥ ΚΑΛΛΙΟΠΗ